Το καθήκον μας μπροστά στο 3ο κύμα: Να ανατρέψουμε την καταστροφική κυβερνητική πολιτική για την πανδημία

Ένας σχεδόν χρόνος κυβερνητικής διαχείρισης της πανδημίας είναι αρκετός για να βγουν κρίσιμα συμπεράσματα τόσο από τους μαχόμενους Υγειονομικούς, όσο και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα και τους εργαζόμενους.

Συμπεράσματα χρήσιμα ειδικά ενόψει του 3^ου σφοδρότερου, όπως όλα δείχνουν, κύματος και με δεδομένη την παταγώδη χρεοκοπία του περίφημου εμβολιαστικού σχεδίου που δήθεν θα μας απελευθέρωνε με μιας από τα δεινά του κορωνοϊού, αλλά χρεοκόπησε με πάταγο πριν καν αυτό ξεκινήσει.

Συμπέρασμα πρώτο: Δεν υπήρξε η στοιχειώδης εκτίμηση και προετοιμασία για το τι έρχεται. Από τις μνημειώδεις δηλώσεις Αρκουμανέα ότι πρόκειται περί «μιας απλής ίωσης και δεν χρειάζεται πανικός», του Κικίλια ότι το «ΕΣΥ είναι θωρακισμένο» έως τις αποφάσεις πανικού για το πρώτο οριζόντιο λοκντάουν, μπροστά στο φόβο κατάρρευσης του ΕΣΥ, έγινε κατανοητό ότι δεν υπήρχε κανένα σχέδιο.

Από καθαρή τύχη η χώρα μας δεν βίωσε επί της ουσίας πρώτο κύμα, για λόγους που έχουν να κάνουν με την γεωγραφική της θέση και το παραγωγικό της μοντέλο. Οι προσπάθειες να πιστωθούν και να εκμεταλλευτούν οι ίδιοι πολιτικά και επικοινωνιακά αυτό τον «άθλο» ήταν κωμικοτραγικές.

Συμπέρασμα δεύτερο: Η σφοδρότητα του 2ου κύματος στην χώρα μας, σε σύγκριση με άλλες χώρες, ήταν αποτέλεσμα καθαρά κυβερνητικών επιλογών και αποφάσεων και δεν έχει σχέση δήθεν με την μεγάλη μεταδοτικότητα και επιθετικότητα του ιού καθαυτού.

Η επιλογή να ανοίξουν ανεξέλεγκτα τα σύνορα για χάρη του τουρισμού, γιγάντωσε το 2^ο κύμα, φέρνοντάς το πολύ νωρίτερα και με μεγαλύτερη ένταση, πολύ νωρίτερα και με μεγαλύτερη ένταση γιατί «θα κόστιζε πολλά εκατομμύρια ευρώ» η επιλογή των μαζικών τεστ.

Η επιλογή να μην στηριχθεί με κρατικούς πόρους ένα άλλο επιδημιολογικό μοντέλο με μαζικά επαναλαμβανόμενα τεστ, ισχυρούς μηχανισμούς ιχνηλάτησης, απομόνωσης και καραντίνας, που δοκιμάστηκε με μεγάλη επιτυχία σε άλλες χώρες, τα διπλά και τριπλά συστήματα καταγραφών, οδήγησαν σε απουσία πραγματικής επιδημιολογικής εικόνας και δυνατότητας παρέμβασης, βάδισμα στα τυφλά.

Η επιλογή να μην αποσυμφορηθούν οι εστίες υπερμετάδοσης, τα ΜΜΜ, τα σχολεία και οι χώροι δουλειάς, γιατί «δεν ήταν η ώρα να επενδύσουμε στις συγκοινωνίες» και επειδή στις «τάξεις με λιγότερους μαθητές κολλάει πιο εύκολα» οδήγησε σε μια ανεξέλεγκτη διασπορά του ιού. Η επιλογή της περίφημης και αναποτελεσματικής στρατηγικής της φυσαρμόνικας, του άνοιξε – κλείσε, το κρυφτούλι με τον ιό, επιβάρυνε ακόμα περισσότερο την κατάσταση.

Η επιλογή  να μην ενισχυθεί ουσιαστικά το ΕΣΥ, να μην αξιοποιηθεί ο πολύτιμος χρόνος από το πρώτο έως το δεύτερο κύμα, μετέτρεψε τη χώρα από «παγκόσμιο πρότυπο» σε παράδειγμα προς αποφυγή διεθνώς, καταγράφοντας θλιβερές πρωτιές, με πολλαπλάσια θνητότητα και θνησιμότητα από το μέσο όρο Ε.Ε και ΗΠΑ.

Χάθηκαν ζωές που θα μπορούσαν να έχουν σωθεί λόγω έλλειψης προσωπικού, υποθεραπείας και έλλειψης κλινών ΜΕΘ.

Συμπέρασμα τρίτο: Η πολιτική της Κυβέρνησης απέναντι στην πανδημία, εντάσσεται σε μια ευρύτερη στρατηγική που ακολούθησαν όλα σχεδόν τα κράτη της Ε.Ε, έχει όμως τις ιδιαιτερότητες της νεοφιλελεύθερης μνημονιακής Ελληνικής εκδοχής.

Η Κυβέρνηση είδε την υγειονομική κρίση ως ευκαιρία να υλοποιήσει τα προ-πανδημίας σχέδιά της για ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, για ΣΔΙΤ, για στήριξη και ενίσχυση του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου στην Υγεία. Όμως, αναγκάστηκε να το προσαρμόσει λόγω των έκτακτων συνθηκών και επειδή στη συνείδηση της πλατιάς λαϊκής πλειοψηφίας το Δημόσιο Σύστημα αναδείχθηκε πραγματικό αποκούμπι και ο ιδιωτικός τομέας κυριολεκτικά λιποτάκτησε.

Τα χειροκροτήματα, τα δάκρυα και η δήθεν ενίσχυση με δωρεές, χορηγίες, οι «χιλιάδες προσλήψεις» μόνο συμβασιούχων δεν επισκιάζουν τις βασικές κατευθύνσεις που αποτυπώνονται στη μείωση του φετινού κρατικού προϋπολογισμού, τα εκατομμύρια ευρώ που συνεχίζουν να ρέουν προς τους ιδιώτες μεγαλοκλινικάρχες.

Τους ενδιαφέρει κυρίως η επόμενη μέρα. Πώς δηλαδή, στις στάχτες του συρρικνωμένου, διαλυμένου από τον οδοστρωτήρα της πανδημίας, ΕΣΥ, θα δημιουργηθούν δυνατότητες επενδυτικές για να ρεφάρει το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο, που θα εμφανιστεί ως σωτήρας.

Συμπέρασμα τέταρτο: Ενόψει του 3^ου κύματος, με τις εκτιμήσεις για ένα πολύ πιο δύσκολο επιδημιολογικά 2021 από ότι ήταν το 2020, και με δεδομένο το αδιέξοδο της κυβερνητικής διαχείρισης, η γραμμή της σκλήρυνσης και της μετακύλισης των κυβερνητικών ευθυνών προς τους Υγειονομικούς είναι η επίσημη στρατηγική που επιλέγουν, κλιμακώνοντας τον πόλεμο.

Οι δηλώσεις Κοντοζαμάνη, που δήθεν παρερμηνεύτηκαν και η συνέχισή τους από μια σειρά κυβερνητικούς είναι η εικόνα από το μέλλον. Τους ενδιαφέρει μόνο ποιος θα χρεωθεί τις απώλειες, ψάχνουν και φτιάχνουν τον αποδιοπομπαίο τράγο, τους αυτοφωράκηδες, τους Υγειονομικούς.

Οι δηλώσεις του ίδιου του Μητσοτάκη που ούτε λίγο ούτε πολύ δεν διστάζει να βγάλει στην σέντρα των ευθυνών για την Θεσσαλονίκη ακόμα και την επιτροπή των εκλεκτών, είναι ενδεικτική για το ποια θα είναι η τύχη των κοινών θνητών υγειονομικών στο blame game. Πλάι σε όλα τα παραπάνω, ο αυταρχισμός, το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», οι εκδικητικές μετακινήσεις και ο παραλογισμός.

Συμπέρασμα πέμπτο: Το δίλημμα για τους μαχόμενους υγειονομικούς είναι ένα: ή μαζικός πανυγειονομικός ξεσηκωμός ή υποταγή. Οι συμβολικές διαμαρτυρίες, οι καταγγελίες, οι αποκαλύψεις για τις κυβερνητικές αθλιότητες δεν αρκούν.

Η δυσαρέσκεια και η οργή πρέπει να μετατραπούν σε αγώνα. Δεν χρειάζεται να φτάσει ο κόμπος στο χτένι, να βιώσουμε τις τραγικές καταστάσεις της Β. Ελλάδας, για να ξεσηκωθούμε.  Η πολιτική τους δεν διορθώνεται, δεν αλλάζει, αν δεν την ανατρέψουμε.

Η εγκληματική και επικίνδυνη μετατροπή των ήδη γονατισμένων από το 2^ο κύμα Νοσοκομείων και των δομών της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας σε εμβολιαστικά κέντρα, που αποκλείει την πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας τους ανθρώπους με χρόνια νοσήματα, να γίνει η αφορμή μαχητικού απεργιακού ξεσηκωμού.

Απαιτείται πολύμορφος αγώνας διαρκείας, με συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, απεργίες για να μπλοκαριστεί και να ανατραπεί η επικίνδυνη για υγειονομικούς και λαό κυβερνητική πολιτική. Η Νίκαια, ο Άγιος Σάββας, το Αττικό,  το Αίγιο κ.λ.π. δείχνουν το δρόμο.

Απευθύνουμε πρόσκληση συμπόρευσης στους συναγωνιστές και τις συναγωνίστριες του μαχητικού ταξικού υγειονομικού κινήματος σε μια τέτοια προοπτική.

Καλούμε τις δημοτικές κινήσεις, τους Φορείς, τα Σωματεία σε όλες τις γειτονιές να ξεσηκωθούν διεκδικώντας μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και την επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας. Να αφουγκραστούμε τις αγωνίες των χιλιάδων Υγειονομικών και από κοινού να αναλάβουμε αυτό το μεγάλο καθήκον.

Σε αυτό το πλαίσιο, τα μέλη του Ενωτικού Κινήματος για την Ανατροπή προτείνουν, το αμέσως επόμενο διάστημα:

• Στις 28 Γενάρη κήρυξη στάσης εργασίας από τα Α/Βάθμια Σωματεία και την ΟΕΝΓΕ, με εξορμήσεις στις πύλες, στους δρόμους έξω από τα νοσοκομεία κ.λ.π.

• Στις 3 Φεβρουαρίου, ημέρα δράσης στην ΠΦΥ (με βάση και το μπάχαλο του εμβολιασμού) απεργιακή κινητοποίηση από την ΟΕΝΓΕ, με προσπάθεια κινητοποίησης στα Κέντρα Υγείας, από κοινού με συλλογικότητες και κινήσεις του λαού των αντίστοιχων περιοχών

• Στις 16 Φεβρουαρίου ημέρα πανελλαδικής 6ωρη στάσης εργασίας της ΠΟΕΔΗΝ, η ΟΕΝΓΕ να κηρύξει 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση, με συγκέντρωση στο Υπουργείο Υγείας και πορεία προς την Βουλή.

Ενωτικό Κίνημα Ιατρών για την Ανατροπή