Το χιόνι σκοτείνιασε

Τα δελτία «νέων» στα τηλεοπτικά μέσα δεν με ικανοποιούν. Άλλωστε γιατί να δω στις ειδήσεις πως είναι η χώρα και που βαδίζομεν;

Ακροβολίζομαι  με στολή παραλλαγής, σε κοινωνικά δίκτυα παρατηρώ ιδίοις όμμασι. Αν είμαι δύσπιστος επιλέγω το «επί τον τύπον των ήλων» και βλέπω όλες τις χιονισμένες πόλεις, αυλές, μπαλκόνια, λεωφόρους στενοσόκακα, μιναρέδες, καμπαναριά, ρυάκια, ποταμούς, γέφυρες.

Από κάτω υπέροχα σχόλια που με ηδονίζουν με ρίγη κρύου όπως τα «είδαμε μιαν άσπρη μέρα», «χιονισμένες καλημέρες» που αγγίζουν το 99,999999999999%.

Υπάρχει ένα δίκιο εδώ. Το χιόνι πρώτη φορά το είδανε τα ματάκια μας. Η καιρική ζωή στην υποσαχάρεια ζώνη δεν έχει χιόνι, πάγο, νιφάδες (αλλά μόνο νιφάδες). Ειδικά στο κλεινόν άστυ ένα δίκιο το έχουν, αφού μόνο με γιαουρτάκια βλέπουν  κάτι λευκό.

Πόση αντοχή να υπάρξει με αυτούς τους μαϊμουδισμούς, σε ασήμαντα πράματα, με την  έλλειψη δημιουργικής έμπνευσης, ώστε και το όμορφο χιονάκι να μας αγαλλιάζει!

Όλα αυτά  έχουν  βαλθεί να τραυματίσουν την ψυχική μου ισορροπία. Τότε ρε φίλε γιατί τα παρακολουθείς; Τώρα μέγα δίκιο έχετε. Μάλλον σαν βίτσιο μου είναι.

Από την άλλη….. δράση, ζωή, φίλοι, ταξίδια, έρωτες, γιορτές, εκδηλώσεις, όλα στον πάτο του βαρελιού. Φρικάρω που δεν μπορώ να φωνάξω Φτάνει! Φτάνει πια με την κατακρεούργηση της ζωής μας και όλων των δικαιωμάτων της.

Η προστασία από όλα τα μικρόβια που μεγέθυναν στο μυαλό μας σαν τέρας, μπορεί να εφαρμοστεί και χωρίς να είμαστε στην φυλακή; Απλά ρωτάω.

Πότε θα κραυγάσουμε με φωνή ζωής όλοι μαζί τέλος στον εξευτελισμό! Να σας πω; Δεν θα φωνάξουμε. Και τι να πούμε δηλαδή; Βολεμένοι και τζάμπα επαναστάτες σαν και μένα; Μπάααα… άσε φιλαράκι, μια χαρά είμαστε. Και γιατί να φρικάρουμε; Έλα μωρέ, απλά χιόνισε.

Μέσα στο σπιτάκι σου στην ζεστούλα, αλλά ξαφνικά… δεν έχεις ρεύμα, δεν έχεις νερό. Σε πιάνει πανικός και βάζεις το τραντζιστοράκι μπας και μάθεις αν υπάρχει αντίσταση στον λευκό κατακτητή. Αυτός ο φόβος που συνέχεια σε λογοκρίνει, σε έχει σε καταστολή σε κάνει να θωρείς ακόμη και το πάλλευκο χιόνι σαν μαύρο εφιάλτη που θα σε τελειώσει…

Τελειωμένοι είμαστε γιατί μοιάσαμε σε όλα τα τέρατα που εσωτερικά ή εξωτερικά μας ντύνουν την θαλπωρή της μιζέριας. Τα ανεχόμαστε. Και η ανοχή, αυγατίζει τους πειθήνιους. Δίνει ισχύ και βοηθά την δημιουργία του τέρατος που άρχει και μας ελέγχει.

Συνηθίσαμε την φρίκη, την υποταγή, και σε λίγο θα έχουμε την ίδια φάτσα με το τέρας. Δεν θα ξαναγίνουμε άνθρωποι αν δεν τουμπάρουμε αυτή την φρίκη.

Μας λογοκρίνουν, επειδή έχουμε άλλη γνώμη και μας κάνουν δώρο μια βόλτα έξω από το κελί μας, για να ηρεμήσουν τα νεύρα μας. Και αντί το χιονάκι να μας φωτίζει, μας θάβει ολικά!

Αλίμονο εδώ που φτάσαμε. Σε λίγο θα πεθάνει και η ευγένεια με αυτά που ζει!!

ΥΓ: Ακούστε το «walking in the air» στην υπέροχη ερμηνεία των  Νightwish https://www.youtube.com/watch?v=2Nr-kdo6Lx0

Ο κατά συρροή ονειροπόλος

Δημήτρης  Νούλας