Πλεονάσματα και υπερπλεονάσματα (επιστροφή στους φυσικούς δικαιούχους)

Από επίσημες και ανεπίσημες κυβερνητικές πηγές διαρρέεται, ότι κατά την εκτέλεση του προϋπολογισμού του 2019 θα προκύψει ένα πλεόνασμα, η μάλλον υπερπλεόνασμα, της τάξεως των 400 εκ. ευρώ περίπου.

Μετά την εκτίμηση αυτή, η μάλλον τη βεβαιότητα πλέον, καθώς τα στοιχεία του 10μήνου Ιανουαρίου-Οκτωβρίου τεκμηριώνουν αυτή την εκτίμηση, άρχισε ένα γαϊτανάκι δηλώσεων ως προς τον διαμοιρασμό αυτού.

Ο κ. Πρωθυπουργός αλλά και αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες δήλωσαν, πως θα γίνουν στοχευμένες κινήσεις. Προς το παρόν, το στοχευμένες τα χωράει όλα.

Εάν, επιθυμία της κυβέρνησης είναι να στοχεύσει και να σκοπεύσει σωστά, τότε θα πρέπει να λάβει υπόψιν της, ποιοι είναι οι δημιουργοί αυτού του υπερπλεονάσματος. Αφού λοιπόν τους εντοπίσει, σε αυτούς πρέπει να το διαμοιράσει.  Η συνέχιση μιας τυφλής επιδοματικής πολιτικής, που πολλές φορές εκπορεύεται από τη λογική του πελατειασμού, είναι άδικη ενώ κινείται και στα όρια του εξισωτισμού.

 Σε μια κανονική πολιτεία με υγιή οικονομία, η επιδοματική πολιτική είναι προϊόν ενός πλεονάσματος, που προκύπτει εκ του περισσεύματος του  παραγόμενου εθνικού πλούτου.

Επιδοματική πολιτική όμως, η οποία βασίζεται στα ματωμένα πλεονάσματα ή υπερπλεονάσματα τα οποία προκύπτουν εκ του υστερήματος μιας ήδη ταλαιπωρημένης, εξουθενωμένης, γονατισμένης, και υπερφορολογημένης μεσαίας τάξης, είναι και αντιοικονομικά, και αντικοινωνικά, αλλά και ως ένα βαθμό και ανήθικα.

Όμως, και εάν κάτι τέτοιο επιβάλλεται κάποιες φορές λόγω εκτάκτων αναγκών, αυτό θα πρέπει να έχει ημερομηνία λήξεως, πριν βεβαίως την ημερομηνία λήξεως της μεσαίας τάξεως, καθώς τώρα κάπου εκεί κοντά βρισκόμεθα. Να σταματήσει επιτέλους αυτό, το μέχρις αποκαλύψεως των οστών μαστίγωμα της μεσαίας τάξης.

Εάν όπως λέγεται, και πράγματι έτσι είναι, η μεσαία τάξη είναι η ραχοκοκαλιά του κράτους και του έθνους, τότε με την εξαΰλωση της θα γίνουμε ένα ασπόνδυλο κράτος και έθνος, με ό,τι κάτι τέτοιο συνέπεται. Τι συνέπεται;  Μακροπρόθεσμη εθνική αναπηρία.

Επειδή όμως διακρίνω, ότι σε κάποιους ψιλοαρέσει αυτή η τακτική των υπερπλεονασμάτων, καθώς εξυπηρετεί κάποιους εκλογικούς σχεδιασμούς και σου παρέχει την ευχέρεια να κλείνεις το μάτι προς ένα συγκεκριμένο πελατολόγιο, ή προτροπή μου είναι να μην συνεχιστεί.

Διότι, πέραν των άλλων, αυτοακυρώνεται η έστω αποδυναμώνεται και το αίτημα το οποίο είσθε έτοιμοι να υποβάλλετε στους θεσμούς, για μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος για τα έτη 2021, 2022 σε 2% από 3,5% που προβλέπει η συμφωνία. Εύλογα λοιπόν οι θεσμοί θα σας απαντήσουν. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε το αίτημα σας για μείωση, καθώς, ενώ εμείς σας ζητάμε πλεόνασμα της τάξεως του 3,5% εσείς μας παρουσιάζεται 4,5%. Για ποιο λόγο λοιπόν να πάμε στο 2%.

Είναι τουλάχιστον αντιφατικό, να λες  ότι το 3,5% είναι εξοντωτικό, και πράγματι είναι, και να ζητάς επιμόνως επιπλέον δημοσιονομικό χώρο, για να αναπνεύσεις, και να παρουσιάζεις πλεόνασμα 4,5%, και να κομπορρημονείς μάλιστα γι’ αυτό.

Άρα, θα σου πούνε, οι οικονομικές σου αντοχές, το επιτρέπουν. Έτσι τώρα, ειρήσθω εν παρόδω, να πούμε ότι στο ζήτημα των πλεονασμάτων θα πρέπει να μπει μια τάξη. Το να ζητάς από μια χώρα 40-50 χρόνια να είναι πλεονασματική , κινείται εκτός των ορίων της οικονομικής πραγματικότητας. Εξωπλανητικά, δεν γνωρίζω τι συμβαίνει. Σε κάποια άλλη χώρα, κάποιου άλλου πλανήτη ίσως και να συνέβη. Στο δικό μας πλανήτη, ιστορικά τουλάχιστον δεν έχει καταγραφεί αντίστοιχο προηγούμενο. Αυτό μας διδάσκει η παγκόσμια οικονομική ιστορία. Είναι το πρώτο πείραμα που επιχειρείται. Βέβαια, ούτε λόγος για επιστροφή στα θηριώδη ελλείμματα του παρελθόντος.

Ας επανέλθουμε όμως στο προκείμενο. Στο δια ταύτα λοιπόν. Το υπερπλεόνασμα, τώρα που κάπως βγήκαμε στο ξέφωτο, πρέπει να διαμοιρασθεί στους φυσικούς του δικαιούχους.

Θα πρόκειται για μια πράξη ηθική αλλά συγχρόνως και στοιχειώδους δικαιοσύνης. Η μεθοδολογία της διανομής ποικίλει. Η πολιτεία έχει τις τεχνικές δυνατότητες να το κατευθύνει εκεί που επιθυμεί.

Ένας τρόπος, με τον οποίο μάλιστα θα υπάρξει και καθολική ανταπόδοση, μιας  και βρισκόμαστε στην αρχή της χειμερινής σεζόν, είναι να το κρατήσει ως αποθεματικό και να προβεί στη μείωση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης.

Αν και πιστεύω ότι δεν θα χρειασθεί, καθώς  η όποια μείωση των δημοσίων εσόδωνπροκύψει θα ισοσκελισθεί από την αυξημένη ζήτηση. Πρόκειται για ένα απάνθρωπο μέτρο, με το οποίο πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνουμε. Το πετρέλαιο θέρμανσης δεν είναι είδος πολυτελείας, αλλά είδος πρώτης ανάγκης.

Εκτός, κι αν συμφωνείτε και σεις με την προσφάτως δηλωθείσα άποψη κορυφαίου κυβερνητικού παράγοντα της απελθούσης κυβερνήσεως, που δήλωσε με περισσό θράσος, ότι η υψηλή τιμή του πετρελαίου θέρμανσης, βοηθάει στην υπόθεση της κλιματικής αλλαγής, καθώς περιορίζει την κατανάλωση. Ε τότε, ας πενταπλασιάσουμε την τιμή του,  να μηδενίσουμε έτσι την κατανάλωση, μπας και σώσουμε τον πλανήτη . Τι να πεις τώρα. Τίποτα. Απλώς υποκλίνεσαι στο μεγαλείο της ΄΄τετράγωνης΄΄ λογικής  κάποιων, που θέλουν να παίζουν και δημόσιο ρόλο. Ούτε θα πρέπει να μας εκπλήσσουν κάτι τέτοιες δηλώσεις.

Όταν διαθέτεις υψηλό βαλάντιο, ποσώς  σε ενδιαφέρει ο Ε.Φ.Κ. του πετρελαίου θέρμανσης. Αν δεν τουρτουρίσεις κάποια κρύα νύχτα του χειμώνα, σιγά μην αντιληφθείς το πρόβλημα. Το πολυδιαφημιζόμενο επίδομα θέρμανσης είναι μια αστεία υπόθεση, που δεν αντέχει σε στοιχειώδη κριτική. Αυξήθηκε λέει κατά 15  εκ. ευρώ και χαράς το πράμα. Ανήλθε δηλαδή στο αστρονομικό ποσό των 65  εκ. ευρώ. Τώρα μάλιστα. Από αυτή την ιλιγγιώδη άνοδο, κινδυνεύουμε να πάθουμε vertigo. Ας σοβαρευτούμε λίγο.

Κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης, εγώ απλώς μια πρόταση καταθέτω. Επιλογές υπάρχουν πολλές. Σε σας εναπόκειται  η υποχρέωση να επιδείξετε  τον οφειλόμενο σεβασμό, στην τάξη εκείνη η οποία σήκωσε το βάρος της 10ετούς δημοσιονομικής μας περιπέτειας.

Άλλωστε, της το υποσχεθήκατε προεκλογικά, συνεπώς, της το χρωστάτε μετεκλογικά.

Αποστόλης Παππάς

Δημοτικός Σύμβουλος Τρικκαίων