Οι χαρτοπόντικες

Δυσκολεύτηκα να βιώσω, να κατανοήσω, να αισθανθώ  το πέρασμα των εκλογών. Δεν ξεύρω για σας.

Μα σαν τον καύσωνα που με ενοχλεί, με δυσανασχετεί, με βαρυγκωμά… μέσα στον ιδρώτα, τη βαριά δυσκολεμένη ανάσα, τις  απλυσιές, τις ανέντιμες μυρωδιές….. κάπως έτσι πέρασε από πάνω μου ο προεκλογικός αγώνας. Έψαχνα με αγωνία την δροσερή πηγή του τέλους, την ομπρέλα που θα κρύψει την κάψα.

Κι έφτασε η Κυριακή κοντή γιορτή!  Τέλος η παραζάλη.  Κάποιοι νίκησαν. Άλλοι έχασαν. Όλοι όμως θωρούνται ως νικητές στον καλόν αγώνα της εκλογικής πάλης.  Όμως κατά γενική ομολογία νικήτρια είναι η Δημοκρατία.  Η Δημοκρατία των χαρτοπόντικων!

Μα τι φράση είναι αυτή;  Τσίπα δεν έχω πάνω μου, να χαρακτηρίζω τη δημοκρατία που φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού, σαν χαρτοπόντικα;  Ας σκεφτούμε λιγάκι τα ψηφοδέλτια που βάλαμε σε ένα φάκελο από χαρτί δεν είναι;

Περνούν οι μέρες και εν μέσω θέρους ανοίγει η Βουλή, ορκίζονται οι νεοεκλεγμένοι βουλευτές- βουλευτίνες ή βουλεύτριες.  Και μετά τα συχαρίκια, να το χαρτομάνι.

Οι νόμοι τα διατάγματα, τα άρθρα. Χιλιάδες σελίδες χαρτιού μας διαφεντεύουν. Τα σημεία στίξης, τα φωνήεντα με τα σύμφωνα, κολυμπούν σε τόνους χαρτιού. Άλλα πνίγονται, άλλα ασθμαίνοντας φτάνουν στην ακτή.

Ο θάνατος σου η ζωή μου για τις λέξεις-φράσεις που καταθέτουν  τα προς ψήφιση νομοθετήματα. Κι οι υπεύθυνοι των χαρτιών που γράφουν, σβήνουν, αντιγράφουν, ξεγράφουν, παραγράφουν…. Εν τέλει υπογράφουν.  Κι όλο το χαρτονομοθέτημα αυτό, πλέει στη θάλασσα της  δημοκρατίας μας.

Είναι όλα τούτα που μας διαφεντεύουν, μας υποχρεώνουν, μας δικαιώνουν, μας αδικούν, μας ταλαιπωρούν, μας ευχαριστούν. Μόνο που τη χαρά της ζήσης δε μας αφήνουν να την γευτούμε. Όλοι οι χαρτοπόντικες ανακατεύουν την σούπα και την κάνουν άλλοτε αλατισμένη, άλλοτε πικάντικη, και πάντα ίσα-ίσα να νιώσουμε τη γεύση της, χωρίς να χορτάσουμε από δαύτη.

Οι χαρτοπόντικες  κουνούν τα χαρτιά βυθίζονται πάνω σ αυτά, ποτέ όμως μέσα τους. Αφήνουν εμάς να πνιγούμε σ αυτή τη χαρτοθάλασσα. Σα παμπόνηρα πλασματάκια που είναι , βάζουν ομοιώματα χάρτινους  χαρτοπόντικες κι εξαφανίζονται  από τις πίσω θύρες για να θηρεύσουν τη ζωή, που με τα χαρτονομοθετήματα αρνούνται σε όλους εμάς.

Άσε που έχουν και τη μέγιστη ευθύνη για την κατασπατάληση χαρτιού. Σα συνέπεια είναι ο καύσωνας που βιώνουμε, είτε με εκλογές, είτε χωρίς, να είναι και  με δική τους υπαιτιότητα  λόγω κλιματικής αλλαγής. Τόσα δάση ξεπαστρεύονται για τη χρήση χαρτιού.

Ο δρόμος  των χαρτιών   είναι ατελείωτος.  Δε σταματά πουθενά.  Ότι και να κάνουμε  ακόμη και φωτιά να τα βάλουμε, βρίσκουν τον τρόπο να μας διαφεντεύουν. Και το χρήμα χαρτί  είναι….

 Εν τέλει ξέρετε γιατί δε μπορούμε να ξεφύγουμε από τους χαρτοπόντικες;

Μα απλά ας κοιτάξουμε τον καθρέφτη μας και θα μάθουμε αμέσως…. Μετά ας ρίξουμε στη θάλασσα βαρκούλες χάρτινες, κατάλευκες όμως σα τα όνειρα που χει ο καθένας μας. Γιατί μοναχά τα όνειρα είναι καθάρια.

«Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη ακρογιαλιά, αν με πίστευες λιγάκι θα ‘σαν όλα αληθινά…..»

Καλό καλοκαίρι και χωρίς χάρτινες σκέψεις!

Ο κατά συρροή ονειροπόλος

Δημήτρης Νούλας