O θάνατος 16χρονων δεν είναι τηλεοπτικό σήριαλ, να μην συνηθίσουμε την φρίκη και τον θάνατο

Κόσμε ψεύτη! Τες κόρες τες μαύρες κατατρέχεις  ὅσο είν᾿ ζωντανές,
Σκληρὲ κόσμε! Και δεν τους λυπάσαι την τιμήν, όταν είναι νεκρές.

Δ. Σολωμός

Ένα κορίτσι 16 ετών βρίσκεται νεκρό στα Τρίκαλα. Και αυτό είναι η μόνη είδηση.

Ένα (ακόμα) κορίτσι νεκρό. Ένα κορίτσι 16 ετών, μαθήτρια λυκείου, παιδί Αλβανών εργατών μεταναστών, που παρότι γεννήθηκε εδώ προσπαθούσε να βρει, η ίδια, τα αδέρφια της, η οικογένειά της, την θέση της σε αυτό τον τόπο, σε αυτό τον κόσμο.

Μικρή σημασία έχει πώς έγινε ή τι έγινε.

Σημασία έχει η σκληρότητα αυτού του κόσμου.

Σημασία έχει η σκληρότητα αυτού του συστήματος.

Σημασία έχει η φτώχεια που οδηγεί ανθρώπους, γονείς να δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.

Σημασία έχει το ρατσιστικό αποτύπωμα αυτής της κοινωνίας, που πρώτα «βλέπει» την καταγωγή ενός κοριτσιού και μετά την βία που υπέστη.

Σημασία έχει η πατριαρχία και ο σεξισμός, που καταπιέζει κορίτσια και γυναίκες, αφαιρώντας τους το δικαίωμα να ορίζουν το σώμα και τον εαυτό τους και που τελικά τις οδηγεί στον θάνατο.

Σημασία έχει να ξεμπερδεύουμε με όλα τα παραπάνω. Να ξεμπερδεύουμε με τον στιγματισμό των θυμάτων σε αυτή και σε όλες τις παρόμοιες περιπτώσεις. Σημασία έχει να ξεμπερδεύουμε με την αρρώστια μίας κοινωνίας που κοιτάει από την κλειδαρότρυπα τις σχέσεις, ποινικοποιώντας τες, ποινικοποιώντας ακόμα και τα πρώτα σκιρτήματα, ποινικοποιώντας την ίδια τη ζωή.

Για αυτό και όταν αυτή αφαιρείται, βίαια, βάναυσα, άδικα, απροκάλυπτα, ψάχνουν να βρουν τι συνέβη, αποφεύγοντας να δει η ίδια η κοινωνία τον εαυτό της στον καθρέφτη. Αστυνομία, ΜΜΕ, επικεντρώνουν στο φύλο και στην καταγωγή.

Το έγκλημα όμως παραμένει. Ένα 16χρονο κορίτσι, άλλο ένα παιδί, μετά τον Βασίλη Μάγγο από το Βόλο, μετά τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, μετά τον Θανάση Καναούτη και πολλά άλλα, είναι νεκρό. Άλλοτε είναι ο σεξισμός και η πατριαρχία, άλλοτε η φτώχεια, άλλοτε η κρατική καταστολή. Είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός που σκοτώνει τα παιδιά μας, που μας σκοτώνει όλους.

Χρέος και οφειλή μας είναι να σταματήσουμε τον θάνατο, τις δολοφονίες των παιδιών, να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο, να διαμορφώσουμε μία κοινωνία ισότητας, ελευθερίας, χειραφέτησης. Ας δώσουμε ιερή υπόσχεση κι όρκο στο όνομα των θυμάτων αυτού του άδικου και απάνθρωπου κόσμου, να προσπαθήσουμε με τις φωνές μας, με τους αγώνες μας να τον κάνουμε πιο δίκιο κι ανθρώπινο.

Κι όλοι οι κανίβαλοι αυτοί του κόσμου, ας βγάλουν επιτέλους τον σκασμό.

Ένα (ακόμη) παιδί, ένα ακόμη κορίτσι είναι νεκρό…

ΛΕΣΧΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΡΙΚΑΛΩΝ