Μεταναστευτικό

Η κυβερνητική ανακοίνωση για την κατασκευή 5 νέων προαναχωρησιακών κέντρων σε Σάμο-Χίο-Μυτιλήνη-Λέρο και Κω επιβεβαιώνει αυτό που ήτο διάχυτο και κοινός τόπος.

Ότι το πρόβλημα των ροών από τα Ασιατικά παράλια, δεν είναι προσφυγικό αλλά μεταναστευτικό. Τουλάχιστον κατά 90%.

Αυτό, το αντελήφθησαν πρώτα και καλύτερα οι ευρωπαίοι εταίροι μας. Για το λόγο αυτό, έκλεισαν τα σύνορα τους. Για να μην αναγκασθούν να υψώσουν το φράχτη στα Αυστριακά και Γερμανικά σύνορα, έβαλαν, έναντι κάποιων οικονομικών ανταλλαγμάτων υποθέτω τον Γκρουέφσκι να το κάνει.

Έτσι, μια πρωϊα υψώθηκε ο φράχτης στα ελληνοσκοπιανά σύνορα. Γιατί το έπραξαν;

Να υποθέσουμε, ότι όλες οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες και οι πολιτικές ηγεσίες είναι ανάλγητες; Ή μήπως είναι ρατσιστικές, ξενοφοβικές και ακροδεξιές;

Όχι βεβαίως. Απλώς ισχύει αυτό που είπε  το 1989 ο Μισέλ Ροκάρ Νο2 τότε του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, όταν τα μεταναστευτικά ρεύματα από την Ανατολική κυρίως Ευρώπη άρχισαν να γιγαντώνονται.

Είπε «Δυστυχώς, η Γαλλία αδυνατεί να φιλοξενήσει τη μιζέρια όλου του κόσμου». Άραγε, να το είπε αυτό επειδή του εξέλιπε αίφνης ο ουμανιστικός οίστρος; Προφανώς όχι. Μάλλον ήτο μια ωμή ρεαλιστική ομολογία. Απλώς, κατέληξε στη λογική διαπίστωση, ότι οι αφομοιωτικές και απορροφητικές ικανότητες και δυνατότητες του παραγωγικού ιστού της Γαλλίας ήταν πεπερασμένες.

Το πλεονάζον και συνακόλουθα περιφερόμενο μεταναστευτικό δυναμικό δημιουργούσε κοινωνικό πρόβλημα.

Ή μήπως δεν είναι έτσι;  Ή μήπως δεν συμβαίνει αυτό παντού και πάντα. Άλλωστε, αυτό το υφιστάμεθα και εμείς. Ας μας απαντήσει κάποιος, πόσοι από τους πρόσφυγες –μετανάστες που εγκλωβίσθηκαν στη χώρα μας,  όταν έκλεισαν τα ελληνοσκοπιανά σύνορα έχουν απορροφηθεί από τον παραγωγικό ιστό της χώρας;

Για να το πω πιο απλά . Σε πόσους από αυτούς χτυπά το ξυπνητήρι το πρωί για να πάνε στη δουλειά, διότι αυτό σημαίνει ενσωμάτωση στην κοινωνίατης χώρας υποδοχής. Από ελάχιστοι έως καθόλου. Είτε επειδή δεν το θέλουν, είτε επειδή δεν το μπορούν. Αρκούνται στα επιδόματα. Επιδοματική πολιτική όμως στο διηνεκές  δεν δύναται να υπάρξει.

Αλλά, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι αυτά τα χρήματα δίδονται από την ΕΕ και την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, ως πότε θα ισχύει αυτό;

Εάν αυτοί οι κρουνοί κλείσουν, και αυτό είναι βέβαιον ότι κάποια στιγμή θα συμβεί, τότε τι θα γίνει;

Τότε, απλώς θα διαφανεί η εκρηκτικότητα του προβλήματος, το οποίο σήμερα παραμένει κουμουφλαρισμένο από τις χρηματικές ενισχύσεις. Τέτοια ζητήματα όμως, δεν μπορεί να κρύβονται εσαεί κάτω από το χαλί. Αργά ή γρήγορα θα έρθει η ώρα της αποκαλύψεως.

Όλα αυτά τα ερωτήματα βασάνισαν τις Βορειοευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες, και έτσι εν ψυχρώ και απροειδοποίητα έκλεισαν τον Δυτικό Βαλκανικό διάδρομο υψώνοντας το φράχτη στα βόρεια σύνορα μας. Όταν συνειδητοποίησαν, ότι η μεταναστευτική πλημμυρίδα ήτο μη διαχωρίσιμη σφράγισαν τις διόδους προσπέλασης.

Ή μήπως υπάρχει κάποιος αφελής που να πιστεύει, ότι εάν ο Γκρουέφσκι δεν τους έκανε το χατίρι να υψώσει το φράχτη στα σύνορα του με την Ελλάδα δεν θα υψωνόταν αυτός, έτσι στη ψύχρα, λίγο πιο πάνω στα Αυστριακά και στα Γερμανικά σύνορα; Και κάτι ακόμη. Δεν είδα και κάποια αντίδραση για αυτό από τις Βορειοευρωπαϊκές κοινωνίες.

Δεν άκουσα κάποιον Βορειοευρωπαίο να λέει. «Επ,  βρε μπαγάσηδες, τι κάνετε εκεί. Ανοίξτε γρήγορα τα σύνορα να περάσει ο κόσμος». Σιγή ιχθύος. Λέτε να είναι όλες και όλοι  ανάλγητες και ανάλγητοι;

Έτσι λοιπόν, οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι αφού τακτοποίησαν τα του οίκου τους, τώρα μας εκφράζουν την «αλληλεγγύη» τους, και την «κατανόηση» τους για το συγκεκριμένο πρόβλημα.

Εάν η Ε.Ε. εννοεί αυτά που λέει, ότι δηλαδή στέκεται αλληλέγγυα απέναντι στη χώρα μας, δεν έχει παρά να κάνει το εξής απλό.

Να αναστείλει την ισχύ του κανονισμού Νο 3 του Δουβλίνου, και οι εισρέοντες από τα Ασιατικά παράλια στα ελληνικά νησιά να διανέμονται αναλογικά σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. και εκεί να τηρείται η διαδικασία της αίτησης ασύλου και στη συνέχεια η αποδοχή της ή η απόρριψή της. Εάν αποδεχθούν κάτι τέτοιο, τότε  ναι θα πρόκειται για ειλικρινή κατανόηση. Όλα τα υπόλοιπα είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Έπεα πτερόεντα.

Το προσφυγο-μεταναστευτικό δεν είναι  ζήτημα κάποιων ευρώ. Δεν εξαντλείται η υποχρέωση με την αποστολή κάποιων τσεκ.

Αλλά, ας σοβαρευτούμε λίγο. Για ποια αλληλεγγύη μιλάμε.

Η ομολογία του Υπουργού Δημοσίας Τάξεως κ. Χρυσοχοίδη, ότι στην έκκληση που απηύθυνε στους ομολόγους του των χωρών της ΕΕ για την διαχείριση των 4.000 ασυνόδευτων παιδιών ανταπόκριση υπήρξε μόνον από έναν συνάδελφο του. Αυτό τα λέει όλα. Μιλάμε για πολύ αλληλεγγύη.

Οφείλουμε να παραδεχτούμε, ότι είμαστε απελπιστικά μόνοι. Άρα, μόνοι μας πρέπει να το αντιμετωπίσουμε.

Για την λύση του, θα απαιτηθεί να συγκρουσθεί ο ρεαλισμός με το συναίσθημα. Το μεταναστευτικό κινείται πλέον όχι στα όρια, αλλά εκτός των εθνικών μας αντοχών.

Όταν το 2018 επαναπροωθήθηκαν μόλις 1.800 παράνομοι μετανάστες ενώ εισήλθαν αρκετές χιλιάδες, αυτό σημαίνει ότι οι εισερχόμενοι σε σχέση με τους επαναπροωθούμενους αυξάνονται με υπεργεωμετρική πρόοδο

Το πρόβλημα έχει ξεπεράσει πλέον κάθε κόκκινη γραμμή.

Δεν είναι άλλωστε τυχαία η δήλωση του Γιώργου Κουμουτσάκου αρμόδιου Υπουργού για τη μεταναστευτική πολιτική «Φτάσαμε στα όρια μας. Οι άνθρωποι στα νησιά  κλείνουν τα σπίτια τους πολύ φοβάμαι και τις καρδιές τους. Έχει επέλθει κόπωση στις τοπικές κοινωνίες». Και βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή.

Αλλά, και η προειδοποίηση του Ύπατου Αρμοστή του ΟΗΕ Φίλιππο  Γκράντι στο ίδιο μήκος κύματος κινείται.

Μιλώντας στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων και άμυνας παραδέχθηκε ότι οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου είναι ασφυκτικές για τις τοπικές κοινωνίες, υπογραμμίζοντας: «Κινδυνεύετε να αντιμετωπίσετε δραματικές συνέπειες».

Εκτιμώ, ότι το μεταναστευτικό εάν το αφήσουμε ανεξέλεγκτο, από βραδυφλεγής βόμβα που είναι σήμερα θα μετατραπεί σε ταχυφλεγή, με ό,τι κάτι τέτοιο συνέπεται.

Τι πρέπει να κάνει η χώρα μας; Θα το πω λίγο πιο κομψά. Αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων, μιας και η λέξη κλείσιμο στην χώρα μας θεωρείται απαγορευμένη και προκαλεί σε πολλούς αλλεργία.

Για όσους δε εισέρχονται παράνομα, οι διαδικασίες να είναι fasttruck. Σε όσους ελάχιστους πληρούν τις προϋποθέσεις του πρόσφυγα να χορηγείται άσυλο, στους δε υπόλοιπους άμεση επαναπροώθηση με συνοπτικές διαδικασίες.

Όλα τα υπόλοιπα είναι ασπιρίνες. Νομίζω, πως κάτι τέτοιο είναι πλέον πλειοψηφική απαίτηση. Το υποδηλώνει άλλωστε και το δημοσκοπικό εύρημα, που δείχνει ότι στη διαχείριση του μεταναστευτικού η κυβέρνηση βαθμολογείται με χαμηλές επιδόσεις.

Ποιο μήνυμα άραγε να στέλνει η κοινωνία; Ανοίξτε διάπλατα τα σύνορα, ή φυλάξτε τα καλύτερα; Αυτονόητη η απάντηση.

Αποστόλης Παππάς

Δημοτικός Σύμβουλος Τρικκαίων