Δεν έχω χρόνο…

Από μια ηλικία  και μετά, είσαι επιτέλους αυτή που είσαι δεν μπορείς να προσποιηθείς τίποτα άλλο.

Έχεις  ζήσει μεγάλο κομμάτι της ζωής σου. Έχεις γευτεί επιτυχίες, χαρές, έρωτες, πάθη αλλά και λύπες.

Έχεις αναθεωρήσει απόψεις, έχεις διαγράψει  ανθρώπους που θα ήθελαν ίσως να λέγονται και άνθρωποι. Έχεις παλέψει πολύ να καταλάβεις αυτό που λέγεται κοινωνία και έχεις πάρει διδακτορικό στο ανθρώπινο είδος.

Έχεις συμφιλιωθεί στην ιδέα πλέον ότι υπάρχουν και  τερατάκια ανάμεσα μας αλλά δε σε ενδιαφέρει και τόσο. Δεν κοιτάς το υπερπέραν, δεν βλέπεις τα αναρριχώμενα σαλιγκάρια που σε περιτριγυρίζουν γλοιώδη! Βλέπεις μόνο εσένα, τα θέλω σου και φαντασιώνεσαι μόνο τον εαυτό σου παρέα με ότι επιθυμεί η ψυχή σου.

Είναι μικρός ο κόσμος για να χωρέσει ότι ποθούμε. Δεν μπορεί να κατανοήσει ο καθένας και πολύ περισσότερο να ζήσει τη μαγεία της τέχνης, τη μαγεία της στιγμής! Δεν χωράς σε μικρόκοσμους απελπισίας καταπιεσμένων ανθρώπων.

Εξάλλου δεν έχεις χρόνο. Βγαίνεις στη βροχή και περπατάς χωρίς ομπρέλα, δεν φοβάσαι τις σταγόνες έχεις  ήδη βιώσει ανείπωτες μπόρες. Όποιος δε σε ακολουθήσει σε ένα περίπατο μέσα στη βροχή δεν έχει δικαίωμα να έρθει μαζί σου σε βόλτες που θα κάνεις απολαμβάνοντας ένα φανταχτερό ουράνιο τόξο και τον ήλιο να λάμπει μετά.

Είναι πασιφανές δεν έχεις χρόνο να αναλώνεσαι σε ότι σε φθείρει και σε αποδιοργανώνει.

Ο εαυτός σου είναι το πιο πολύτιμο διαμάντι πρέπει να το γυαλίζεις όμως για να λάμπει…

Ιωάννα Χαρμπέα

Κοινωνιολόγος- Συγγραφέας