Άλλος ένας εργάτης νεκρός στον χώρο δουλειάς

Και κάπου η κοινωνία έχει εθιστεί να ακούει πως εργαζόμενοι χάνουν την ζωή τους εν ώρα δουλειάς.

Κάπου δεν προκαλεί καμία αντίδραση, δεν βλέπουμε καν τα «θερμά και ειλικρινή συλλυπητήρια» των επιχειρηματιών και των «επισήμων» για την «τραγική απώλεια» και το «άτυχο συμβάν».

Κάπου δεν μπαίνουν ούτε στον κόπο να μας δηλώσουν πως η «επιχείρηση και ο εργοδότης δεν φέρουν καμία ευθύνη καθώς τηρούνταν όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφάλειας» και πως «ο θάνατος προήλθε από τραγικό λάθος του εργαζομένου».

Κάπου δεν μαθαίνουμε καν το όνομα του νεκρού και ακόμη και η ηλικία του παραμένει μυστήριο. 60, 65 ή 70 …

Και μετά σιωπή … μέχρι να μάθουμε για τον επόμενο νεκρό … Οικοδόμο; Εργάτη στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη; Ντελιβερά; Κούριερ; Εργάτη σε βιομηχανία; Ποιος ξέρει …

Το μόνο σίγουρο πως η μαύρη λίστα μακραίνει και κάθε όνομα που προστίθεται προκαλεί πόνο και δάκρυα σε οικογένειες και σιωπηλή οργή στην εργατική τάξη.

Και παρά τις «αδιευκρίνιστες συνθήκες» και τα «τραγικά λάθη» και την «πίστη τήρηση όλων των μέτρων ασφαλείας από τον εργοδότη», όλοι και όλες γνωρίζουμε τις πραγματικές αιτίες των «εργατικών ατυχημάτων», που δεν είναι παρά η φτώχεια, το κυνήγι του μεροκάματου και της επιβίωσης με κάθε κόστος, η μη τήρηση των απαραίτητων μέτρων ασφαλείας και οι νόμοι που καθιστούν νόμιμες τις «εκπτώσεις» στα εργατικά δικαιώματα και θεσμοθετούν την εργοδοτική εξουσία κι αυθαιρεσία.

Και κάτι που δεν μπορεί κανένας να παραβλέψει: είτε 70 είτε 65 είτε 60, ένας άνθρωπος στην οικοδομή σε αυτή την ηλικία, καταλαβαίνουμε πως είναι κάτι το μη φυσιολογικό. Είναι ένα γεγονός από μόνο του που θα έπρεπε να προκαλεί απορίες και οργή.

Η πίκρα και τα δάκρυα για τους θανάτους των εργαζόμενων είναι επιτακτική ανάγκη να μετατραπούν σε σφιγμένες γροθιές στους δρόμους του αγώνα. Τα σφιγμένα χείλη και σφραγισμένα στόματα των εργαζόμενων, που δεν τολμούν να μιλήσουν για το τι πραγματικά συμβαίνει στους χώρους εργασίας, πρέπει, με οργάνωση στα συνδικάτα και πίστη στον συλλογικό αγώνα, να ανοίξουν και να μιλήσουν, να φωνάξουν, να διεκδικήσουν.

Για να μη θρηνήσουμε άλλες ζωές εργαζομένων, για να ζήσουμε σαν άνθρωποι και να γευθούμε όσα εμείς δημιουργούμε.

Και τότε οι εργαζόμενοι κι οι εργαζόμενες θα έχουμε όνομα, αξιοπρέπεια και ζωή.

Λέσχη Εργασίας, Αλληλεγγύης και Πολιτισμού Τρικάλων