Αλήθεια…. Ανοίγουν τα σχολεία;;;;

Πιο παλιά με έτρωγε η αγωνία να περάσουν οι μέρες του καλοκαιριού και της ανεμελιάς, για  να ανοίξουν τα σχολεία, να ετοιμαστώ, να στυλωθώ, να ψηλώσω τη σκέψη, να μπω φουριόζος στην τάξη. Αυτά όμως σε παρελθοντικό χρόνο.

Σήμερα , αλλά κι εδώ δυο- τρία χρόνια τώρα, αισθάνομαι  άγχος, κούραση, μια ομίχλη θλίψης να με περιτυλίγει. Νιώθω μαζεμένος κι επιθυμώ να κρύβομαι. Χρήζω ψυχαναλυτικής έρευνας; Γιατί συμβαίνει αυτό;  Μέρες τώρα το σκέφτομαι. Βρε μπας κι είναι τα  τριάντα plus  χρόνια δουλειάς;  Βρε μπας και τεμπέλιασα; Πολλά  τα ερωτηματικά… μηδαμινές οι απαντήσεις. Τίποτα ξεκάθαρο, τίποτε κρυστάλλινο.

Τούτες τις  σκέψεις μου  επιθυμώ να τις μοιραστώ με όσους και όσες τις αφουγκραστούν.   Θαρρώ πως είναι ενοχλήσεις περισσότερο και λιγότερο φόβος, ή μήπως το αντίστροφο; Μπορεί και τα δυο σε πακετάκι.

 Το σχολείο λοιπόν σήμερα,  έχει κλειδωθεί από όλους μας, ταλαιπωρώντας  τα έρημα παιδάκια ,που άγονται και φέρονται σε εξάωρη ή και εννιάωρη  εξάντληση. ( Δεν μπαίνω στις απογευματινές ασχολίες τους, γιατί  εκεί ξεπερνιέται η όποια λογική).  Από τη μια έχουμε ολοκληρωμένα συστήματα μάθησης . Κι είναι τόσα πολλάαααα σα τους κόκκους μιας αμμουδερής παραλίας , βυθίζοντας τα παιδιά μας στην άχρηστη κτήση ακόμη πιο άχρηστων γνώσεων.  Βαθιά νυχτωμένα τα παιδιά μας….. βαθύτερα εγώ ο δάσκαλος. Κι όλα αυτά για μια εικόνα ψεύτικη, μια ουτοπική πραγματικότητα.

Τρέχω το χρόνο στο μέλλον  και βρίσκω τους σημερινούς μαθητές ….. το Βασίλη, την Εβελίνα, τον Γιώργο, την Αλεξάνδρα, εικοσάρηδες πλέον . Τους ρωτώ: Πείτε μου τι θυμάστε από  το πέρασμα σας στο σχολείο….. Κι απαντούν όλοι  με μια φωνή…. ΤΙΠΟΤΕ!!  Ένα κενό μνήμης, ένα μαυρισμένο πορτρέτο. Το κοιτάς και δακρύζεις, γιατί όλα τα συστήματα μάθησης, η τεχνολογία, το γράψε σβήσε, το διάβασμα, δεν προσέφερε κάτι, ή  μπορεί κάτι τι ελάχιστο.

 Επανερχόμενος στη μίζερη σημερινή πραγματικότητα, να το άγχος  με το «άνοιγμα» του σχολείου, γιατί  βλέπω  γονείς  να υψώνουν  ως δήμιοι το σπαθί πάνω από το κεφάλι μου, μη τυχόν και πειράξω τα παιδιά τους. Αυτοί οι γονείς που δεν έχουν βάλει ούτε το παραμικρό όριο στα βλαστάρια τους, που τη λεξούλα ΜΗ την έχουν γραμμένη στα παλιά τους υποδήματα. Αυτοί που ακόμη και μέσα στις τάξεις  «βρίσκονται» παρακολουθώντας τι θα πω για το παιδί τους. Όταν  ο «μικρός τύραννος» γυρίσει στο σπίτι και αναφέρει κάτι….. τότε  η Ιερά Εξέταση εφορμά για να με  καθαρίσει ως ανάλγητο, άχρηστο, αυθάδη, ιταμό δάσκαλο, γιατί τόλμησα να παρατηρήσω το παιδάκι τους.

Με ενοχλεί το σχολείο που ανοίγει χωρίς να ενδιαφέρεται για την ηρεμία του, την ανάπτυξη των συναισθημάτων των παιδιών, στηριζόμενο στην ύλη κι  αυτό το ρημάδι «λιγο έτσι –λίγο αλλιώς».  Αντί για τη σύμπνοια τη συνεργασία από την πρώτη μέρα τι συναντούμε;… βλέπουμε να φτάνουν σε σημεία  αξιοθρήνητοι γονείς να δημιουργούν  «σκηνές»  προς εμένα τον καλοκαιρινό καλοπερασάκια . Αυτό είναι το λιγότερο βέβαια γιατί  ακολουθούν οι κοκορομαχίες μεταξύ γονέων με έπαθλο  τα  κεκτημένα των κανακάρηδων τους…..  Με ενοχλούν κι αυτά τα πιτσιρίκια που αφημένα στην απολυτότητα της αφελούς τους ελευθερίας, προσπαθούν να κάνουν κουμάντο πρώτα στο σπιτικό τους και κατόπιν  στο περιβάλλον του σχολείου.

Με φοβίζει το άνοιγμα του σχολείου όταν εγώ ο δάσκαλος πηγαίνω μπερδεμένος από το συνεχόμενο βομβαρδισμό των ανωτέρων μου, που όλα τα δίνουν για το καλό μου, μα πιότερο λένε για το καλό των μαθητών μου. Δε με αφήνουν να ηρεμήσω, να είμαι απλός να χορτάσω το χαμόγελο των παιδιών, να τους δώσω το δικό μου, να  αισθανθώ –μοιραστώ την αγάπη μαζί τους, να γεμίσει η αγκαλιά μου. Αν κι αυτή η αγκαλιά μπορεί να γίνει το κρεματόριο για μένα τον δάσκαλο, γιατί όλα μα όλα τα λειτουργούμε με την μεμψιμοιρία της  βλακείας μας.

 Επιμένω να μη  θέλω να ανοίξουν τα σχολεία, δε τα χρειαζόμαστε, δε βοηθούν πια έτσι πως λειτουργούν. Δημιουργούν μια κοινωνία αντιπάλων. Προσπαθεί το έρημο σχολείο να κάνει τα παιδιά συνεργάτες…. και μετά το  μεσημεριανό κουδούνι όλα στράφι!! Τι στο καλό κάνουμε ;;; Κάτι στραβό έχουμε φτιάξει.

Κλείνω  και τελειώνω το καταθλιπτικό αυτό κειμενάκι…. Μπορούν να αφήσουν στην ησυχία του το σχολείο , να μην μπλέκονται στα πόδια μου, να μη με εκμεταλλεύονται, να μην προσπαθούν να δημιουργούν εικονικές πραγματικότητες; ….Αν….  και λέω αν …γιατί δε πρόκειται τα συμφεροντολογικά θηρία  της κοινωνίας να με αφήσουν, αν λέω απομακρυνθούν όλοι αυτοί οι δήθεν και καθαρίσει το τοπίο από τους ειδικούς ηλίθιους, τότε να δείτε πόσα σχολεία θα είναι ανοιχτά, φωτεινά, αληθινά….!!!

Ο κατά συρροή ονειροπόλος

Δημήτρης Νούλας