Το λεγόμενο «Ανατολικό ζήτημα» στην σημερινή του εκδοχή, δηλαδή της προσπάθειας αναθεώρησης των «Συνθηκών Λωζάνης» του 1923 και Παρισίων του 1947 εκ μέρους της Τουρκίας, μπαίνει σε νέα και την πιο κρίσιμη φάση του.
Μάλιστα είναι εμφανής η προσπάθεια της Τουρκίας και του Ερντογάν, να μετατρέψουν αυτή την προσπάθεια σαν μια άλλη εκδοχή θρησκευτικής αντιπαράθεσης μεταξύ Χριστιανισμού – Ισλάμ, με την Τουρκία φυσικά, ηγέτιδα και προστάτιδα των απανταχού Μουσουλμάνων, αναβιώνοντας μνήμες Σταυροφοριών και Θρησκευτικών πολέμων.
Σε αυτή την αναμέτρηση η Ελλάδα, είναι το υπ αριθ. 1 εμπόδιο της Τουρκίας. Τόσο ως προς την εδαφική της επέκταση προς Δυσμάς και Νότια, όσο και για την προώθηση Μουσουλμανικών πληθυσμών στην Δύση.
Για αυτό και η ακραία ρητορική κατά της χώρας μας, μετά την στιβαρή απόκρουση της υποκινούμενης από την γείτονα απόπειρας εισβολής και παραβίασης των συνόρων μας, εκ μέρους «στιφών παρανόμων Αλλοδαπών», τον περασμένο Μάρτιο.
Ενώ είναι απορίας άξιον γιατί αντίστοιχη απόπειρα, έστω και σε πιο περιορισμένη εκδοχή, δεν έγινε προς την πλευρά της άλλης γειτονικής χώρας – μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Βουλγαρίας, Εκτός κι αν υπάρχει κάποια μυστική συμφωνία που δεν γνωρίζουμε, κάτι που δεν αποκλείεται.
Η αντίδραση της Χριστιανικής Δύσης στην προσπάθεια αυτή της Τουρκίας, μοιάζει…. «μακαρία» !!!!
Οι περισσότερες χώρες ζουν τον… μύθο τους. Καμώνονται ότι όλα αυτά είναι «φαντασιώσεις» φανατικών, ότι για τα Ελληνοτουρκικά προβλήματα, δεν φταίει μόνο η Τουρκία, ότι πρέπει να τα βρούμε, ότι μονός καβγάς δεν γίνεται και άλλα φληναφήματα.
Η ομόδοξη Ρωσία, νομίζει ότι βρήκε ευκαιρία να διαλύσει το ΝΑΤΟ, για αυτό και ερωτοτροπεί με την Τουρκία, μοιράζοντας σφαίρες επιρροής και οικονομικά – στρατηγικά ωφελήματα.
Οι ΗΠΑ πιστεύουν ακόμη αφελώς ότι μπορούν να κρατήσουν την Τουρκία στο Δυτικό μπλοκ, κάνοντας τα στραβά μάτια στις μικρές ή μεγάλες φωτιές που ανάβει στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο, η γείτονα.
Οι γειτονικές της Τουρκίας χώρες, έχοντες ιδία αντίληψη των πραγματικών στόχων και σκοπών της, έχουν στην ουσία συμπτύξει ένα έμμεσο μέτωπο εναντίον της, κάτι αδιανόητο πριν από λίγα χρόνια.
Η Γαλλία, ίσως και για τους δικούς της στρατηγικούς λόγους, φαίνεται να αποτελεί το μόνο αντίπαλο δέος, σε αυτή την προσπάθεια της Τουρκίας να ηγηθεί του Μουσουλμανικού κόσμου ή τουλάχιστον του Σουνιτικού. Και από ότι όλα δείχνουν, δεν θα κάνει πίσω.
Μένει να ξεκαθαρίσει τη θέση της, η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης, η Γερμανία. Η Γερμανία βρίσκεται στην δυσκολότερη ίσως θέση, ακόμη και από την χώρα μας, σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι. Θα συνταχθεί ανεπιφύλακτα και άνευ όρων και αστερίσκων στην ενιαία έκφραση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έναντι των παράλογων, υπερφίαλων και επικίνδυνων αξιώσεων της Τουρκίας; Θα συνταχθεί με τον κυριότερο εταίρο και σύμμαχο της Γαλλία, σε αυτό που έρχεται ή θα διακινδυνεύσει με κατάρρευση του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος;
Οι παραδοσιακές Γερμανοτουρκικές σχέσεις θα σταθούν ικανές, ώστε να θυσιάσει την φιλία και συμμαχία της με την Γαλλία;
Τα κρίσιμα έρχονται. Η Τουρκία με ή χωρίς Ερντογάν, έχει πάρει τις αποφάσεις της. Ή θα μεγαλώσει ή θα μικρύνει. Μέση λύση, δεν υπάρχει για αυτήν.
Όσο για την χώρα μας, φαίνεται ότι έστω και αργά, λάβαμε το μήνυμα.
Υ. Γ. Δεν πιστεύω ότι η αλλαγή Προέδρου στις ΗΠΑ με την εκλογή του Τζο Μπάϊντεν είναι από μόνη της ικανή να αλλάξει τις ευαίσθητες ισορροπίες στην εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης.
Την εξωτερική πολιτική κάθε χώρας την καθορίζουν τα Εθνικά τους συμφέροντα και όχι οι προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες.
Ηλίας Γ. Βλαχογιάννης,
Τέως Νομάρχης και πρώην Βουλευτής Τρικάλων
Discussion about this post