Στην εποχή της ευμάρειας μιλάγαμε για ενώσεις πόλεων που χωρίζονταν αυτοδιοικητικά μεταξύ τους αλλά θα τις ένωνε η δημιουργία επιχειρήσεων μεταξύ αυτών.
Έτσι, κάποτε μιλάγαμε για την ένωση της Καρδίτσας με τα Τρίκαλα και στη συνέχεια των Τρικάλων με την Καλαμπάκα.
Το κακό είναι ότι όλα βασίστηκαν μόνο στην ιδιωτική πρωτοβουλία χωρίς να υπάρχει καν η σκέψη για μια πραγματική βοήθεια από τις τοπικές αυτοδιοικήσεις αλλά και τις κοινωνίες της Δυτικής Θεσσαλίας.
Δεν μπόρεσαν οι ιθύνοντες τόσα χρόνια να σκεφτούν ότι ο συνεταιρισμός σκέψεων και δράσεων θα ωφελούσε αυτούς αλλά και τους πολίτες των πόλεων τους. Δεν μπόρεσαν να ανοίξουν τα μυαλό τους , περιχαρακωμένοι στη μικρή τους περιφέρεια , ότι πάντα δύο είναι καλύτεροι από ένας. Δεν έδωσαν την ευκαιρία στους πολίτες τους να καταλάβουν ότι ενισχύοντας ένα προϊόν που βγάζει μια βιομηχανία στο Μουζάκι θα ωφελήσει τους δημότες των Τρικάλων αλλά και ένα προϊόν που βγάζει μια βιομηχανία στα Τρίκαλα θα ωφελήσει τους δημότες της Καρδίτσας με την ισχυροποίηση των προϊόντων και τις θέσεις εργασίας που θα προέκυπταν. Να κάνουν τους ίδιους τους πολίτες υπεύθυνους καταναλωτές.
Αν υπήρχε αυτή η σκέψη :
- Θα φρόντιζαν οι ιθύνοντες από το 2013 που είχε ακουστεί η πρόταση (σχέδιο Αθηνά ) για αλλαγές στον πανεπιστημιακό χάρτη να γίνουν έργα (όπως το έλεγε και ο καθηγητής των ΤΕΦΦΑ τότε κ. Δημήτριος Σούλας στις 17/06/2013) μεταξύ των δύο πόλεων. Να εκμεταλλευτούν ίσως και τα κουφάρια των κτηρίων που υπάρχουν ακόμη εκεί (πρώην mall) δημιουργώντας εγκαταστάσεις. Στα σύνορα των δύο πόλεων και ανάμεσα στην ατέλειωτη καλλιεργήσιμη γη θα ήταν πολύ εύκολο να διεκδικήσουμε την Γεωργική Σχολή αλλά και την Γαλακτοκομική Σχολή με το πλήθος των τυροκομικών μονάδων που υπάρχουν στην περιοχή. Να βρεθούν μπροστά από τις εξελίξεις έχοντας ήδη μετεγκαταστήσει εκεί τμήματα και όχι για ακόμη μια φορά να ακολουθούν τις εξελίξεις.
- Θα προσπαθούσαν να δουν ενωμένοι πως θα »πουλήσουν » το τουριστικό προϊόν που διαθέτουν. Μια τουριστική διαδρομή που διαθέτει ορειβατικό τουρισμό, θρησκευτικό τουρισμό, δράσεις βουνού και δράσεις που λαμβάνουν χώρα γύρω από τη λίμνη Πλαστήρα.
- Θα φρόντιζαν να γίνονται εναλλάξ κάθε χρόνο εμπορικές εκθέσεις ανάμεσα στις δύο πόλεις έτσι ώστε οι καταναλωτές να γνωρίσουν τα προϊόντα της διπλανής πόλης .
- Τα επιμελητήρια θα έπρεπε να προσπαθήσουν με συνεχείς καμπάνιες να πείσουν τον καταναλωτή ότι αν αγοράζεις ,ακόμη και αν είναι λίγο ακριβότερο, ένα προϊόν από επιχειρήσεις αυτών των δύο πόλεων αυτό θα γυρίσει πολλαπλό στη τσέπη σου με τις θέσεις εργασίας που θα προκύψουν.
- Θα διεκδικούσαν κοινούς χώρους για τον πολιτισμό και τον αθλητισμό βγάζοντας την Δυτική Θεσσαλία από το τέλμα που υπάρχει και μειώνοντας την ψαλίδα από την Ανατολική . Ακόμη , θα μπορούσαν να δουν και ποιες πρωτοβουλίες θα έπρεπε να αναληφθούν για τη δημιουργία ΒΙ.ΠΑ σε μια περιοχή που βρίσκεται στο κέντρο της Ελλάδας.
- Θα καταλάβαιναν γιατί τόσα χρόνια έχουν δημιουργηθεί μεγάλοι δρόμοι φυγής από την περιοχή της Δυτικής Θεσσαλίας και παραμένουν μικροί αυτοί που υπάρχουν μέσα στις δύο πόλεις.
Αλλά, δυστυχώς, όλα αυτά θέλουν όραμα. Θέλουν ανοιχτά μυαλά. Θέλουν όρεξη για κάτι καλύτερο και μόνιμο και όχι πρόσκαιρο και εντυπωσιακό. Μέχρι τότε… θα φωνάζουμε ότι μας αδικούν .
Ευάγγελος Δημ. Σαμαράς
ΥΓ. Αν σε κάποιους αυτά μοιάζουν ουτοπικά ας δουν την πρόταση του σωματείου «Διάζωμα» που παρουσιάστηκε την Παρασκευή 28/09/2018 στο τεχνολογικό πάρκο Λαυρίου και μιλούσε για την τριλογία της Αττικής : Ελευσίνα- Αθήνα- Λαύριο. Η συγκεκριμένη πρόταση περιλαμβάνει την τουριστική αναβάθμιση και ανάπτυξη των οικονομικών πυλώνων στο σύνολο της Αττικής.