Όχι πως δεν είναι ένα σημαντικό ζήτημα. Είναι και μάλιστα αυξημένου ειδικού πολιτικού βάρους. Αγγίζει τον σκληρό πυρήνα της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Το ζήτημα των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων μπορεί να αποτελεί κανόνα στα παντοίας φύσεως ολοκληρωτικά καθεστώτα, στην φιλελεύθερη δημοκρατία όμως δεν θα πρέπει να αποτελεί ούτε καν εξαίρεση, η έστω με μια και μοναδική.
Το απόρρητον των συνομιλιών είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο, εκτός, εάν λόγοι εθνικού συμφέροντος το επιβάλλουν, και από τον κανόνα αυτόν δεν εξαιρείται κανείς. Μήτε βασιλεύς μήτε στρατιώτης, μήτε πλούσιος μήτε πένης, μήτε δίκαιος μήτε αμαρτωλός. Κανείς δεν είναι υπεράνω του Έθνους και της πατρίδος, όσο υψηλό θεσμικό αξίωμα και αν κατέχει. Ουδείς στο απυρόβλητο.
Ας έλθουμε όμως στο προκείμενο. Η υπόθεση της τηλεφωνικής παρακολούθησης του κ. Ανδρουλάκη θα πρέπει να διερευνηθεί. Σαφώς και υπάρχουν ατυχείς χειρισμοί. Σαφώς και υπάρχει και πολιτική ευθύνη, την οποία ανέλαβε ο Πρωθυπουργός ζητώντας συγνώμη από τον κ. Ανδρουλάκη.
Μετά όμως από τέτοια ατυχή περιστατικά στην δημόσια συζήτηση θα πρέπει να κυριαρχούν προτάσεις, οι οποίες να συντελούν στην θωράκιση του απορρήτου και στην αποφυγή επαναλήψεως παρόμοιων ατυχών περιστατικών.
Έτσι θα πρέπει να συμβαίνει σε μια ώριμη κοινωνία και σε μια ώριμη Δημοκρατία. Προϋπόθεση όμως των παραπάνω είναι να υπάρχει και ένα ώριμο πολιτικό προσωπικό.
Τα όσα ακούσαμε να λέγονται στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση, αλλά και τα όσα διημείφθησαν κατά την διάρκεια αυτής, απέδειξαν ότι μάλλον υπολειπόμεθα ωριμότητας.
Η αίσθηση, η μάλλον η βεβαιότητα που αποκομίζει κανείς, είναι, ότι δεν κυριαρχεί η πολιτική διάθεση υπόδειξης κάποιας θεραπευτικής αγωγής του φαινομένου, άλλα η αντιπολιτευτική προδιάθεση αποκόμισης κάποιων πολιτικών κερδών. Δείγμα αυτό μειωμένης δημοκρατικής ωριμότητας αλλά και μειωμένης πολιτικής αντιλήψεως.
Η αντιπολίτευση αδυνατεί να αντιληφθεί, ότι άλλα τα χαρακτηριστικά του πολιτικού χρόνου του ΄70 του ΄80 άντε και του ΄90. Αν κάτι τέτοιο έσκαγε εκείνες τις δεκαετίες θα χάλαγε ο κόσμος. Συγκεντρώσεις, πορείες και διαδηλώσεις στην ημερήσια διάταξη. Ίσως να έπεφτε και η Κυβέρνηση.
Σήμερα, στο άκουσμα του μαντάτου δεν υπήρξε κανένας αιφνιδιασμός στην κοινωνία. Απλώς, σκέφθηκε και μονολόγησε. Περσινά ξινά σταφύλια. Γιατί; Γιατί το ίδιο έργο το έχει δει πολλές φορές σε όλες του τις αποχρώσεις. Σταγόνα –σταγόνα έχει εθισθεί πλέον και δεν πέφτει από τα σύννεφα. Το θεωρεί ως κάτι το φυσιολογικό. Πως το λένε αυτό; Μιθριδατισμό, αν δεν κάνω λάθος. Από το σύμπτωμα αυτό πάσχει πλέον η κοινωνία, για αυτό και η αντίδραση της υπήρξε από νωχελική έως ανύπαρκτη. Άλλωστε, και τα τελευταία δημοσκοπικά ευρήματα το επιβεβαιώνουν. Δείχνουν, να μην ίδρωσε το αυτί τους. Καλό αυτό; Όχι βεβαίως. Απογοητευτικό και επικίνδυνο. Όμως, έτσι ζυμώθηκε δεκαετίες τώρα η κοινωνία.
Ως αντιπολίτευση να το καταγγέλλεις, αλλά ως Κυβέρνηση να μην το υλοποιείς. Νάτα μας πάλι. Στην τωρινή περίπτωση όμως υπάρχουν 2 αντιπολιτευτικές συνιστώσες. Η μεν κομματική εξαντλείται στην καταγγελία με την προσδοκία αλίευσης κάποιων ψήφων, που μάλλον θα μείνει προσδοκία, η δε εσωκομματική να βγάλει τα εσώψυχα της. Τόσο καιρό τα κρατάει μέσα της. Αμάν, θα έσκαγε.
Όταν όμως κάτσει ο κουρνιαχτός θα διαπιστωθεί, ότι άλλη μια ευκαιρία δημοκρατικής συνεννόησης επί ενός σοβαρού ζητήματος πήγε χαμένη.