Θεατρική παράσταση…

«Η παράσταση αρχινά, δυο πρόσωπα είναι αρκετά….» στίχος του Διονύση Τσακνή που έγραψε πάνω σε μουσική παραδοσιακού Ιρλανδέζικου τραγουδιού.

Βέβαια για την παράσταση που θα διαβάσετε τα πρόσωπα δεν είναι δύο μα 22  ή μήπως 122, μάλλον 1.022 και κάτι ψιλά!

Ακούσατε-ακούσατε μία και μοναδική παράσταση που λαμβάνει χώρα κάθε δυο χρόνια στην  πόλη μας, από ένα  απίθανο θίασο με θεατές σκεπτόμενους, προβληματισμένους μα μη αντιδρώντες !

Σας ετοιμάζω μια περιλιψούλα της παραστάσεως…. Το σκηνικό φτιαγμένο από χαρτιά σε σχήμα ψηφοδελτίου και δημιουργώντας  μια βαρκούλα με πανιά. Μουσική επένδυση το «Βγαίνει η βαρκούλα, βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά…».

Στη συνέχεια επί σκηνής παρουσιάζεται ο θίασος με ηθοποιούς πρωτοκλασάτους στην μιμητική τέχνη του μπλα μπλα μπλα.  Φορούν καπέλα σε σχήμα Δ που έχουν χρωματισμούς από τα βασικά χρώματα μπλε, πράσινο, κόκκινο και μια μίξη σε ροζουλί απόχρωση.

Τα κείμενα ίδια κι απαράλλακτα εδώ και δεκαετίες. Αφού να φανταστείτε πως είναι γραμμένα σε γραφομηχανή με τα χαρτιά να έχουν κιτρινίσει από την πολυκαιρία. Κάπου έχουν στίγματα καφέ και στην άκρη είναι λίγο τσουρουφλισμένα από την κάφτρα τσιγάρου κατά τις πρόβες. Πόσοι και πόσοι θεατρίνοι δεν άγγιξαν αυτά τα χαρτιά. Το DNA τους έχει περάσει στην υφή του χαρτιού.

Κι έρχεται η ώρα να απολαύσουμε τον θίασο επί σκηνής.  Λογύδρια του τύπου ήμουνα νιος και γέρασα. Κοκορομαχίες με φόντο τα πολύχρωμα καπέλα. Κορόνες που θα ζήλευε η Κάλλας.

Μια χαμαιλεοντική προσαρμοστικότητα με αλαζονική υφή. Τα κατόπιν ενεργειών μου ντυμένα με μπλε, πράσινους,  κόκκινους άντε και ροζουλί κόκκους. Κάποιοι έχουν το ρόλο του κουνώ το δάκτυλο κι ελέγχω, μα ο έλεγχος είναι κάλπικος γιατί οι ελεγχόμενοι κάθε φορά ότι κι αν πράξουν, ακόμη κι αν οσμές δυσώδεις  πνίγουν έναν ολόκληρο κλάδο την βγάζουν καθαρή. Γιατί άραγε;;;

Και γύρω-γύρω κομπάρσοι με τις κομπαρσίτες που πέρασαν πριν διεξοδικό έλεγχο φρονημάτων για να αποτελέσουν το καλύτερο  θεατρικό καστ όπως τους λένε. Το χειρότερο είναι πως οι δύσμοιροι κομπάρσοι γνωρίζουν ότι δε θα πάρουν ποτέ σχεδόν ρόλο βασικού, αλλά η ρημάδα ζωή τους οδηγεί να σκύβουν το κεφάλι στους ηγεμονίσκους  ηθοποιούς  του θιάσου.

Τελειώνει  η παράσταση…. οι θεατές  χειροκροτούν τον θίασο πιότερο  γιατί τελείωσε αυτή  η γελοία παρωδία και αποχωρούν με ανακούφιση… Όμως επειδή στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό, έφτασε το ξύρισμα των θεατών , η πληρωμή.  Κι αυτή γίνεται στην έξοδο, κάτι σαν εξόδιος ακολουθία.

Στις πύλες του θεάτρου παραλαμβάνουν  χαρτάκια  σε σχήμα ψηφοδελτίου και εναποθέτουν το ένα εξ αυτών στο παγκάρι της παράστασης, ως αντίτιμο.  Θέατρο δε θέλατε;  Πληρώστε! Και  @@@@@@@ και δαρμένοι. Μια μικρή χάρη. Όσοι  πλησιάσετε το παγκάρι θυμηθείτε τον Βουτσά… «Κάτινα…σαλαμάκι!»

Βέβαια χαρούμενοι είναι οι  μόνιμοι θεατρίνοι του θιάσου και κάποιοι κομπάρσοι ίσως, που τείνουν να αναβαπτιστούν στην κολυμπήθρα μιας άχρηστης , παρωχημένης, αναχρονιστικής  ιδιότητας …..αυτής του συνδικαλιστού!!!

Εν κατακλείδι κι επειδή η παράσταση είναι  στημένη, δεδομένη και έτοιμη από δεκαετίες…… έχω μια πρόταση !….ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΕΥΡΕΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΑ ΠΑΙΓΜΕΝΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΑΝΑΙΜΙΑ!!!…

Το σίγουρο είναι πως ο γράφων και υπογράφων δεν θα παρευρεθεί….. Θα ακούει τους όμορφους στίχους του Διονύση Τσακνή…. https://www.youtube.com/watch?v=feRU5qLivsU

Ο κατά συρροή ονειροπόλος

Δημήτρης  Νούλας