Σύμφωνα με το «Σχέδιο Ανάπτυξης για την Ελληνική Οικονομία» της Επιτροπής του Νομπελίστα Χριστόφορου Πισσαρίδη, καταγράφονται σειρά «αγκυλώσεων» στο Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Ειδικότερα στην έκθεση, αναφέρονται μεταξύ των άλλων τα εξής:
«Tα αποτελέσματα των Ελλήνων μαθητών σε διεθνείς συγκρίσεις είναι απογοητευτικά. Στο πρόγραμμα PISA (Programfor International Student Assessment )του ΟΟΣΑ το 2018 για την αξιολόγηση των δεξιοτήτων 15χρονων μαθητών σε 3 τομείς (Μαθηματικά , Φυσικές Επιστήμες και κατανόηση κειμένου), η Ελλάδα βρίσκεται πολύ χαμηλότερα από τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ και στην τελευταία 4άδα ή 5άδα της Ε.Ε., ανεξαρτήτως του εξεταζόμενου αντικειμένου.
Τα ποσοστά μαθητών δε, με χαμηλές επιδόσεις είναι πολύ υψηλά στην Ελλάδα σε σύγκριση με τον μέσο όρο της Ε.Ε., ενώ τα ποσοστά με πολύ υψηλές επιδόσεις είναι αντίστοιχα πολύ χαμηλότερα από τον μέσο όρο της Ε.Ε.
Παρατηρείται επίσης σχεδόν παντελής έλλειψη αξιολόγησης εκπαιδευτικών δομών και εκπαιδευτικού προσωπικού αλλά και κοινωνικής λογοδοσίας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων».
Συνεπώς όσο και αν θέλουμε να «ευλογούμε τα γένια μας», τα στοιχεία δυστυχώς είναι αμείλικτα. Κάτι δεν πάει σίγουρα καλά με την Παιδεία στην χώρα μας δεκαετίες τώρα. Και αυτό δεν χρειάζεται, να είσαι νομπελίστας ασφαλώς για να το διαπιστώσεις…
Ερωτάται λοιπόν σε όλους τους διαφωνούντες στην ίδρυση Προτύπων και Πειραματικών Σχολείων στον τόπο μας:
Ποιο είναι το όραμά τους τελικά για το Δημόσιο Σχολείο ή πιο σωστά ποιο πρέπει να είναι το όραμά μας για την Δημόσια Εκπαίδευση γενικότερα;
Είμαστε ευχαριστημένοι όλοι, εκπαιδευτική κοινότητα, γονείς, παιδιά αλλά και η κοινωνία η ίδια από την ποιότητα της παρεχόμενης δημόσιας εκπαίδευσης;
Μπορούμε να μιλάμε για δωρεάν ποιοτικά αναβαθμισμένη δημόσια εκπαίδευση, όταν η πλειονότητα των Ελληνικών οικογενειών αναγκάζεται να προσφεύγει από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού μέχρι την εισαγωγή των παιδιών μας στα Πανεπιστήμια στην παραπαιδεία και το δυσβάσταχτο οικονομικό κόστος που αυτή συνεπάγεται;
Την ευθύνη για αυτό την φέρει άραγε μόνον η Πολιτεία;
Η αξιολόγηση που εφαρμόζεται παντού σε όλο τον σύγχρονο εκπαιδευτικό κόσμο, εμείς την απορρίπτουμε; Γιατί άραγε; Τι έχουμε να φοβηθούμε;
Αλήθεια τώρα. το κριτήριο μας για την δημιουργία ή μη Πρότυπων και Πειραματικών Σχολείων στον Νομό μας, θα πρέπει να είναι μόνον μη τυχόν χαθεί η βόλεψη κάποιων λίγων Εκπαιδευτικών; Διότι η μονιμότητα των Εκπαιδευτικών που θα διδάσκουν σε αυτά τα σχολεία, θεωρείται δεδομένη. Aρχικά στην διακριτική τους ευχέρεια θα είναι αν θα παραμείνουν στα υπό σύσταση Πρότυπα ή Πειραματικά Σχολεία ή θα πάνε σε άλλο Σχολείο. Κατά το πέρας δε της διετίας και κατόπιν σχετικής αξιολόγησης θα κρίνεται εάν θα παραμείνουν στο εν λόγω σχολείο ή θα μετακινηθούν σε γειτονικά. Για την οριστική τοποθέτηση μιλάμε λοιπόν. Δηλαδή, για να καταλαβαίνει και ο κόσμος για το αν ένας Εκπαιδευτικός θα διδάξει π.χ. στο Α Γυμνάσιο Τρικάλων ή στο Χ Γυμνάσιο Τρικάλων
Για τα έξτρα μόρια, που θα λαμβάνουν οι Εκπαιδευτικοί που θα επιλέξουν να παραμείνουν στα Πρότυπα και Πειραματικά Σχολεία, όπως και για την προτεραιοποίησή τους μετά από 2 χρόνια στις όποιες επιλογές τους όπως και για το προνόμιο τους να διδάσκουν εβδομαδιαίως 4 ώρες λιγότερες σε σχέση με τους Εκπαιδευτικούς στα υπόλοιπα σχολεία σιγήν ιχθύος;
Αλήθεια, γιατί τέτοια σφοδρή αντίδραση στο να αποτελέσουν τα Πρότυπα και Πειραματικά Σχολεία, μηχανισμούς στους οποίους θα διεξάγεται έρευνα και εφαρμογή των νέων αναλυτικών προγραμμάτων και διδακτικών μεθόδων, με σκοπό να διαχυθούν στο σύνολο του εκπαιδευτικού συστήματος μετά την πιλοτική εφαρμογή τους;
Γιατί η παραγωγή υψηλότερου εκπαιδευτικού έργου, η βέλτιστη επιτυχία της εκπαιδευτικής διαδικασίας δεν θα πρέπει, να αποτελεί το μέγα ζητούμενο έτσι ώστε να αποτελέσουν πρότυπα προς μίμηση για τα υπόλοιπα σχολεία με δημιουργικές δράσεις, με την συγκρότηση μαθητικών ομίλων, με την προώθηση των ταλαντούχων μαθητών και την προαγωγή της καινοτομίας;
Γιατί ενοχλεί τόσο ο σκοπός τους που είναι να συμβάλλουν στην εγκαθίδρυση της αριστείας και να λειτουργήσουν ως εργαλεία για την επίτευξη της διαφοροποίησης στην εκπαίδευση διατηρώντας ταυτόχρονα τον πειραματικό τους χαρακτήρα και απορρίπτοντας την καταστροφική ομοιομορφία;
Πραγματικά τώρα, από το σύνολο των Σχολείων που έχουμε στον Νομό μας, δεν βρέθηκε ούτε ένας Σύλλογος Εκπαιδευτικών να συμφωνήσει στην ίδρυση Πρότυπου και Πειραματικού Σχολείου στον τόπο μας; Μα ούτε ένας; Και επειδή άκουσα και το επιχείρημα, ότι το Υπουργείο Παιδείας προχωρά στην ίδρυση των εν λόγω Σχολείων χωρίς να δεσμεύεται από την γνώμη των εκπαιδευτικών συλλόγων, οι εκπαιδευτικοί σύλλογοι του Νομού μας, πριν απορρίψουν την πρόταση για μετατροπή του σχολείου τους σε Πειραματικό και Πρότυπο, ρώτησαν τους γονείς και τους μαθητές τους, που είναι στην τελική και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι;
Το γεγονός ότι, όπου δημιουργούνται Πρότυπα και Πειραματικά Σχολεία, οι αιτήσεις που κατατίθενται από τους ενδιαφερομένους είναι πολλαπλάσιες, δεν προβληματίζει;
Και μετά απορούν και «οδύρονται» οι αντιδρούντες, γιατί η Πολιτεία αποφάσισε να έχει εκείνη τον τελικό λόγο για το εάν και που θα δημιουργηθούν τα εν λόγω Σχολεία;
Συμπερασματικά λοιπόν. Ανεξάρτητα από την όποια ιδεολογική τοποθέτηση του καθενός από εμάς, μπορούμε να συμφωνήσουμε τουλάχιστον στο γεγονός, ότι η αναβάθμιση της Παιδείας, αποτελεί κοινό τόπο για όλους μας, καθώς αποτελεί αναμφισβήτητα τον σημαντικότερο πυλώνα, τόσο για την πρόοδο των παιδιών μας, όσο και για την πολυπόθητη ανάπτυξη της χώρας μας;
Αν συμφωνήσουμε έστω σε αυτό, τα υπόλοιπα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα τα βρούμε, αρκεί να μην βυθιστούμε για μία ακόμη φορά στην ακατάσχετη θεωρητικολογία και μεμψιμοιρία, να μην εγκλωβιστούμε στο στενό πλαίσιο των συνδικαλιστικών και συντεχνιακών πρακτικών και συμφερόντων και το σημαντικότερο, να μην φοβηθούμε…
Ήρθε η ώρα λοιπόν, να αναλάβει ο καθένας από εμάς την ευθύνη που του αναλογεί. Ήρθε η ώρα να αποδείξουμε, εάν είμαστε πραγματικά μια έξυπνη πόλη ή αν θέλουμε σε κάθε περίπτωση να γίνουμε κάποια στιγμή στο μέλλον, πραγματικά μια έξυπνη πόλη…
Προσωπικά, αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη, προκειμένου, να δημιουργηθούν Πρότυπα και Πειραματικά Σχολεία στον Νομό μας, γιατί είμαι βαθιά πεπεισμένη, ότι θα συμβάλλουν στην αναβάθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Βασική μου άλλωστε πολιτική αρχή, αποτελούσε διαχρονικά, η εδραία πεποίθηση, αλλά και επιδίωξη, να είμαι κυρίως χρήσιμη στον τόπο μου και όχι απλά αρεστή, με όποιο πολιτικό κόστος, με όποιο τίμημα και αν αυτό συνεπάγεται…