Πρωί Δευτέρας. Φτάνω στο γνώριμο μέρος. Η ώρα 7 και κάτι ψιλά. Το φως του πρωινού με γοητεύει. Τα ξερά φύλλα των δέντρων της αυλής ανακατεύουν την ησυχία του πρωινού.
Κάποια πουλιά με ηρωική διάθεση ξεπετιούνται από τις φωλιές, για να ξεμουδιάσουν μέσα στις πρώτες αχτίδες και την δροσιά που εξατμίζεται αργά- αργά.
Ξεκλειδώνω την πόρτα, βγάζω τον συναγερμό. Ακούω τους σωλήνες του καλοριφέρ να γρυλίζουν. Τα δυο ψυγεία, γουργουρίζουν πεινασμένα. Κάποια βρύση σταλάζει. Θέλει φτιάξιμο.
Ανοίγω το γραφείο, βάζω μπρος τον υπολογιστή, μπαίνω στην κουζίνα, ετοιμάζω τα ανάλογα για τον πρωινό καφέ και περιμένω, περιμένω, περιμένω…
Τα λεπτά περνούν, η μονοτονία συνεχίζεται. Αναρωτιέμαι τι συμβαίνει η ώρα έφτασε σχεδόν 8.
Που είναι ο Έρι, ο Γιώργος, η Σωτηρία; Δεν θα μου πουν καλημέρα; Γιατί αργήσανε; Και περνά η ώρα και κανείς δεν αγγίζει την εξώθυρα. Καμιά ψυχούλα δεν περνά το κατώφλι του σχολείου. Γιατί; Γιατί;
Όλα αυτά τα πιτσιρίκια και οι πιτσιρίκες που έφταναν στην φωλιά του σχολείου, μπαίνουν με την μασκούλα στο πρόσωπο, πηγαίνουν στην αίθουσα τους, ανοίγουν το παράθυρο, κάθονται στην καρέκλα περιμένοντας τους άλλους, να μιλήσουν, να σχολιάσουν, να γελάσουν, να σοβαρευτούν, γιατί τους περιμένει τεστ στα μαθηματικά και ψιλοζορίζονται, μέχρι να μπει στην τάξη ο δάσκαλος να κάνουν την προσευχούλα και να ξεκινήσουν τον πανέμορφο ανήφορο του ταξιδιού στην γνώση.
Δεν ήρθε κανείς και καμιά την Δευτέρα το πρωί! Γιατί το σχολειό τους όπως και όλα τα σχολειά στην πατρίδα έκλεισαν. Ποιος ο λόγος δεν έχω καταλάβει. Ίσως έχω μια υποψία άνοιας και ξεχνώ ότι βλέπω και διαβάζω. Ίσως…
Και τώρα ο Γιώργος, ο Άρης, η Ανσουέλα, η Κωνσταντίνα δεν θα συλλαβίσουν με την δασκάλα τους τα γράμματα. Δεν θα διαβάζουν τις λεξούλες. Δεν θα τρέξουν στην αυλή στο χώρο που τους αναλογεί στο κιόσκι. Και η πρώτη τάξη είναι η ρημάδα λίγο ζόρικη και αυτός ο Νοέμβρης αν χαθεί θα ζορίσει τα μικρούλια.
Ο Βαγγέλης, η Δέσποινα, ο Αποστόλης, η Γκριζέλντα με τι χαρά δούλευαν τη ρομποτική. Ο Βασίλης που μοίραζε με τον κ. Γιώργο τα φαγητά. Οι μυρωδιές των καθαριστικών και απολυμαντικών, από τα συνεχή καθαρίσματα της Σταυρούλας, που δεν αφήνει τίποτε να μη γυαλίζει!
Και ξάφνου όλα εικόνες. Όλα θα γίνονται πίσω από μια οθόνη! Μια εικονική πράξη… Λογική για πολλούς μα παράλογη για μας που ζούμε την καθημερινότητα του σχολείου, μαθητές και δασκάλους! Τα συναισθήματα μοιράζονται μέσα από τις οθόνες; Η ζωή της γνώσης κλείνεται μέσα σε ίντσες κινητού ή τάμπλετ ή λάπτοπ;
Θα μου πείτε μα για λίγες μέρες θα συμβεί αυτό. Οι ειδικοί ξέρουν. Συμφωνώ και δεν μπαίνω στα χωράφια των ειδικών περί της πανδημίας.
Όμως μας ρώτησε κανείς να πούμε την γνώμη μας σε αυτά τα συμβούλια των σοφών; Σήκωσε ένα τηλέφωνο να καλέσει κάποιος 1, 2, 5, 10, σχολεία, να συζητήσει με τους Εκπαιδευτικούς πως βλέπουν την κατάσταση τι βιώνουν, να πουν βρε αδελφέ την γνώμη τους. Και δεν εννοώ να μιλήσουν με κολλητούς και αλλήλους, αλλά με τυχαία «δείγματα» όπως τα λένε στις έρευνες τους οι επιστήμονες.
Εύχομαι και ελπίζω αυτές οι λίγες μέρες να είναι οι τελευταίες. Τα παιδιά είναι ευάλωτα σε καταστάσεις εγκλεισμού. Η ψυχοσύνθεση τους διαλύεται και φέρονται με τρόπους ακραία περίεργους.
Οι γονείς πιέζουν και πιέζονται. Και στο τέλος πάλι οι Εκπαιδευτικοί και οι Ψυχολόγοι θα τρέξουν να ερμηνεύσουν, να βοηθήσουν, να θεραπεύσουν, να σώσουν οτιδήποτε και αν σώζεται, όπως λέει ο στίχος.
Ελπίζω μετά από 10 χρόνια, γιατί η ζωή συνεχίζεται, να μην δρέψουμε καρπούς εγκλημάτων. Και πλείστα των εγκλημάτων ανιχνεύονται αργά, με τους ενόχους να είναι ή άφαντοι ή να έχουν νίψει τας χείρας τους!