Σαν σήμερα…

Ήταν 4 Νοεμβρίου του 1883 και στο Βούνεσι (σήμερα Μορφοβούνι) Καρδίτσας γεννιέται ο … «Μαύρος Καβαλάρης» Νικόλαος Πλαστήρας.

Το 1903 αφού ολοκλήρωσε το κατατάχθηκε ως εθελοντής στο στρατό με το βαθμό του Δεκανέα.

Το 1912, μετά την αποφοίτησή του από τη Σχολή Υπαξιωματικών της Κέρκυρας, ονομάσθηκε Ανθυπολοχαγός και με το βαθμό αυτό πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913).

Ο Πλαστήρας διακρίθηκε σε πολλές μάχες, ιδιαίτερα στην «Μάχη του Λαχανά»  όπου οι συμπολεμιστές του έδωσαν το προσωνύμιο «Μαύρος Καβαλάρης».

Το 1916 συντάχθηκε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και προσχώρησε στο Κίνημα της Εθνικής Αμύνης.

Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ανέδειξε ηγετικές ικανότητες και ιδιαίτερα στην «Μάχη του Σκρα» και προήχθη στο βαθμό του Αντισυνταγματάρχη.

Ο Πλαστήρας διακρίθηκε κατά την τουρκική αντεπίθεση στο Σαγγάριο, που προκάλεσε την κατάρρευση του Μετώπου. Οδήγησε τη μονάδα του συντεταγμένα στον Τσεσμέ και από εκεί στη Χίο, σώζοντας παράλληλα χιλιάδες πρόσφυγες που τον ακολουθούσαν.

Η Μικρασιατική Καταστροφή έφερε την εξέγερση του στρατού και τη δημιουργία της «Επαναστατικής Επιτροπής» όπου συμμετείχε με αρχηγικό ρόλο και αξιώθηκε η έξωση του Βασιλιά Κωνσταντίνου και η παραίτηση της Κυβέρνησης Γούναρη Με μια αμφιλεγόμενη απόφασή του, προσήγαγε σε δίκη του πολιτικούς και στρατιωτικούς υπεύθυνους της ήττας οι οποίοι καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν στο Γουδί.

Το 1923 ο Πλαστήρας κάλεσε από την εξορία τον Ελευθέριο Βενιζέλο για να ηγηθεί της ελληνικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, που οδήγησαν στη Συνθήκη της Λωζάνης και οδηγεί την χώρα στις κάλπες.

Η νέα Βουλή που προέκυψε ήταν Συντακτική, ανοίγοντας το δρόμο για τη Β’ Ελληνική Δημοκρατία. Την ίδια μέρα, ο Πλαστήρας υπέβαλε την παραίτησή του από τις τάξεις του στρατεύματος και με απόφαση της Βουλής προήχθη στο βαθμό του Αντιστρατήγου.

Το 1933 η αντιβενιζελική «Ηνωμένη Αντιπολίτευσις» αναδείχθηκε νικήτρια των εκλογών και ο Πλαστήρας προσπάθησε να αποτρέψει την πολιτική μεταβολή με αποτυχημένο πραξικόπημα. Με το ενδεχόμενο να διωχθεί ποινικά για εσχάτη προδοσία, ο Πλαστήρας αναχώρησε κρυφά για τα Δωδεκάνησα και από εκεί για την Βηρυτό και την Γαλλία, όπου εγκαταστάθηκε στην Νίκαια.

Τελικά, δεν διώχθηκε για το πραξικόπημα αλλά για το φιλοβενιζελικό κίνημα του 1935 και καταδικάσθηκε σε θάνατο, μαζί με τον Βενιζέλο.

Κατά την διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου έγραψε επιστολή προς την Ελληνική κυβέρνηση, με την οποία την καλούσε να συνθηκολογήσει με την Ιταλία. Η επιστολή αυτή θα του κοστίσει πολιτικά τα επόμενα χρόνια.

Το 1944 μετά τα «Δεκεμβριανά», διορίζεται Πρωθυπουργός στις 3 Ιανουαρίου 1945, ως πρόσωπο ευρείας αποδοχής. Στην κυβέρνησή του συμμετέχουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις εκτός των κομμουνιστών.

Επί της Πρωθυπουργίας του υπογράφηκε η «Συμφωνία της Βάρκιζας» βάσει της οποίας οι κομμουνιστές και το ΕΑΜ θα παρέδιδαν τον οπλισμό τους. Η δημοσίευση στον Τύπο τής προ πενταετίας επιστολής του που ζητούσε συνθηκολόγηση με την Ιταλία κατά τη διάρκεια του ελλληνοϊταλικού πολέμου, προκάλεσε την παραίτησή του στις 10 Απριλίου 1945.

Κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου παρέμεινε εκτός πολιτικής σκηνής. Κατήγγειλε τόσο την Αριστερά, όσο και τη Δεξιά, για τις μεθοδεύσεις τους που οδήγησαν στον αδελφοκτόνο σπαραγμό.

Πρώτος αυτός από τους αστούς πολιτικούς τόλμησε να χρησιμοποιήσει την έκφραση «Εμφύλιος Πόλεμος», αντί του καθιερωμένου τότε όρου «Συμμοριτοπόλεμος».

Μετά την λήξη του εμφυλίου εμφανίσθηκε ως πρωτεργάτης της συμφιλίωσης.

Το 1950 ιδρύει την «Εθνική Προοδευτική ΄Ενωσις Κέντρου» (ΕΠΕΚ) που εκλέγεται 3^ο κόμμα και συμμετέχει σε 5μηνη Κυβέρνηση Συνασπισμού με Αντιπρόεδρο τον Γεώργιο Παπανδρέου και λαμβάνονται  μέτρα περιορίζοντας τις διώξεις των Αριστερών.

Το 1951 η ΕΠΕΚ ήλθε δεύτερη, μετά τον «Συναγερμό» του Παπάγου και σχηματίστηκε κυβέρνηση συνασπισμού μεταξύ ΕΠΕΚ και Φιλελευθέρων, με πρωθυπουργό τον Πλαστήρα, που κράτησε ένα χρόνο.

Παρά την αντίθεσή του εκτελούνται οι Μπελογιάννης, Μπάτσης, Καλούμενος, Αργυριάδης, ενώ αρχίζει και η «δίκη των Αεροπόρων».

Ο Πλαστήρας λαμβάνει μέτρα για την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας με έργα υποδομής, εθνικοποιήσεις, κοινωνικές παροχές, διανομή γης στους ακτήμονες και ψήφο στις γυναίκες.

Το 1952 προκηρύσσονται νέες εκλογές, στις οποίες κυριαρχεί ο Παπάγος με τον «Ελληνικό Συναγερμό». Η έκκληση του Πλαστήρα προς την Αριστερά για συστράτευση πέφτει στο κενό. «Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας, ούλοι οι σκύλοι μια γενιά» είναι η απάντηση των Κομμουνιστών.

Το 1953 η ΕΠΕΚ ηττάται κατά κράτος και διαλύεται, ενώ ο Πλαστήρας με προβλήματα υγείας, δεν εξελέγη ούτε Βουλευτής και λίγους μήνες αργότερα, το ίδιο έτος, θα φύγει από την ζωή νέου καρδιακού εμφράγματος.