Δυο εικόνες κόλλησαν στο ακατοίκητο του νου μου. Τις είδα τις προηγούμενες μέρες τις αποθήκευσα και κάπου -κάπου τις ανακαλώ.
Δεν θα σας τις δείξω. Προτιμώ να περιγράψω αυτά που αποκόμισα. Βέβαια ο καθείς και η καθεμία, προσλαμβάνει διαφορετικά μηνύματα βλέποντας εικόνες. Θα περιγράψω τις δικές μου προσλαμβάνουσες.
Η πρώτη είναι διαδεδομένη και την έχετε δει όλοι. Παιδιά σε χώρο εξωτερικό καφενείου να παρακολουθούν μέσα από 2 συσκευές τηλεφώνου μαθήματα εξ΄ αποστάσεως.
Η εικόνα αυτή θεωρήθηκε από πολλούς στημένη κ.λ.π. κ.λ.π. κ.λ.π. Οκ! Δέχομαι ότι είναι στημένη. Αυτό τι σημαίνει; Ότι όλα βαίνουν καλώς;
Τι είδα στην εικόνα αυτή. Είδα το απέναντι χαμηλό σπίτι που πότε- πότε βγάζει καπνό το μπουρί της ξυλόσομπας, που ο πατέρας χθες πήγε για δουλειά αλλά σήμερα, αύριο μεθαύριο, θα έχει μεροκάματο, για τον επιούσιο;
Τρία παιδιά στην οικογένεια. Και τα τρία στο δημοτικό σχολείο. Έκλεισαν τα σχολεία! Ήταν απαραίτητο να κλείσουν γιατί ο covid19 μπλα, μπλα, μπλα…
Γονείς, παιδιά και Εκπαιδευτικοί, ανοίγουν μια νέα πόρτα στην μαθησιακή διαδικασία. Εξ΄ αποστάσεως λέγεται. Από μακριά και αγαπημένοι.
Ανοίγεις ένα μηχάνημα και αλληλεπιδράς με στόχο την συνέχεια της μάθησης και επαφής με το σχολείο.!! Σιγά τα αυγά! Μην φας έχουμε γλαρόσουπα, ας το δεχτούμε και αυτό.
Μια μικρούλα τόση δα ελάχιστη λεπτομέρεια! Τα τρία παιδάκια που προανέφερα, όχι απλά δεν έχουν συσκευή μα ούτε καν σύνδεση σε διαδίκτυο!!!. Ναι το ξέρουμε, προσπαθούμε να βοηθήσουμε, να… να… να… μπλα… μπλα… μπλα.
Η άλλη εικόνα. Τρία παιδιά σε οροφοδιαμέρισμα ή μονοκατοικία με κήπο, ότι προτιμάτε.
Το κάθε παιδί ξεχωριστό δωμάτιο, με ζωγραφιές, έπιπλα του κουτιού και παράθυρα με θέα. Και τα τρία με λαπ-τοπ έτοιμα για μάθημα και όχι μόνο. Η σύνδεση του διαδικτύου να πετάει πιο γρήγορα από το φως. Όλα να βαίνουν τέλεια και οι γονείς τρισευτυχισμένοι που προσφέρουν όλα τα εφόδια στα βλαστάρια τους.
Αυτή είναι η εικόνα της σημερινής Ελλάδας στην εκπαίδευση και όχι μόνο!!
Από την μια η πλέμπα. Από την άλλη η μπουρζουαζία. Η καταραμένη φτώχια και η βολεμένη κατάσταση. Παιδιά δυο και ίσως παραπάνω ταχυτήτων. Οι ευκαιρίες στα μεν κάτω από μηδέν, στα δε στο ζενίθ. Γιατί;
Νομίζω πως η διαολεμένη κοινωνία, η κάθε οικογένεια και εγώ μέσα σε αυτούς βρίσκομαι, κοιτά μόνο το συμφέρον της.
Έξω από την πόρτα μας δεν τρέχει τίποτε. Όλα δικά μας. Τα εγώ μας, τα δικά μας . Οι άλλοι δεν μας απασχολούν! Μια μικροσυμπόνια κατά καιρούς την δείχνουμε. Έναν αναστεναγμό λύπης και κρίματος, για τους καημένους το παρουσιάζουμε. Και αυτό για να φανούμε στα μάτια των άλλων… Είθισται!! Είναι έθιμο βρε αδελφέ!
Έτσι και αλλιώς ο γιος και η κόρη των «καλών οικογενειών», του… του… του… έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες (ανάλογα το βαλάντιο) να πάνε στο L.S.O ή στο Harvard, από ότι ο γιος και η κόρη του βιοπαλαιστή.
Που και που αφήνει η άρχουσα τάξη κάποια άτομα από κατώτερη κάστα να ανέλθουν, αρκεί να πάνε με τα νερά τους, να μην τους χαλάνε την σούπα. Και αυτά τα άτομα βλέποντας την «άνοδο» ξεχνούν τον ιδρώτα της βιοπάλης.
Ψιτ άνθρωποι, δεν είναι η ζωή, δεν είναι το έτσι συμβαίνει από αιώνες. Είναι η κοινωνία μας που δεν τιμά τον άνθρωπο. Η κοινωνία της ψευτιάς, του δόλου, του να σε φάω. Είναι αν θέλετε και η περίφημη Δημοκρατία μας!!! Δεν υπάρχει χειρότερη δικτατορία από τους δημοκράτες που πατούν στην πλάτη του κάθε μεροκαματιάρη.
Όσο υπάρχουν παιδιά που παλεύουν με την ανισότητα και δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες , είμαστε σκουπίδια που δεν ανακυκλώνονται.
Τώρα εδώ που τα λέμε ονειροπόλος είμαι για όνειρα, γράφω…
ΥΓ: Τα παιδιά του «κατώτερου Θεού», υπάρχουν ανθρώπινες ψυχές που τα στηρίζουν και οι ψυχές αυτές δεν ανήκουν στις διάφορες μπουρζουαζίες, οι άλλοι που λένε ότι στηρίζουν το κάνουν για τις σχέσεις της τσέπης τους!