Το ημερολόγιο έδειχνε 9 Αυγούστου 1945 και 3 μέρες μετά την ρίψη ατομικής βόμβας στην Χιροσίμα, μια 2η πέφτει στην Ναγκασάκι της Ιαπωνίας (και τελευταία μέχρι σήμερα εναντίον ανθρώπων και μάλιστα αμάχων) σε ένα από τα τραγικότερα γεγονότα του 20ου αιώνα που σφράγισαν -όπως υποστηρίζουν οι ΗΠΑ- την νίκη των συμμάχων κατά του Γερμανικού Άξονα.
Αμερικανικό βομβαρδιστικό προβαίνει στην ρίψη της βόμβας που έφερε το όνομα «Fat Man» (χοντρός) και ισοπέδωσε την πόλη, ενώ σκοτώθηκαν 40.000 άτομα και τραυματίστηκαν άλλα 80.000 με τις 40.000 να πεθαίνουν τους υπόλοιπους τους υπόλοιπους 4 μήνες.
Αυτή η η βόμβα ήταν άλλου τύπου και χρησιμοποιούσε ως σχάσιμο υλικό το πλουτώνιο.
Αρχικός στόχος ήταν η ιαπωνική πόλη Kokura, επειδή όμως το νησί Κιουσού, στο οποίο βρίσκεται, ήταν καλυμμένο από πυκνή ομίχλη, ο επικεφαλής της αποστολής, ακολουθώντας το σχέδιο, υποχρεώθηκε να στραφεί στον «εφεδρικό στόχο», την πόλη του Ναγκασάκι.
Η έκρηξη ήταν ακόμη σφοδρότερη από αυτή στην Χιροσίμα και σχεδόν διέλυσε το Αμερικανικό βομβαρδιστικό το οποίο μόλις που πρόλαβε να προσγειωθεί στην Οκινάβα.
Λόγω της γεωγραφικής θέσης του Ναγκασάκι, τα αποτελέσματά της στο έδαφος ήταν λιγότερο καταστροφικά από αυτά της βόμβας στην Χιροσίμα, αλλά οι συνέπειες της ραδιενέργειας ήταν εξίσου θανατηφόρες.
Η χρήση αυτού του όπλου θεωρήθηκε «απαραίτητη» από τις ΗΠΑ «για την αποφυγή μεγάλης στρατιωτικής απόβασης με πολλούς νεκρούς» που ήθελαν την άμεση και άνευ όρων παράδοση των Ιαπώνων που όντως έγινε λίγες μέρες αργότερα στις 15 Αυγούστου και 2 μέρες πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής από τους Αμερικάνους της επόμενης βόμβας…
Η χρήση όπλων μαζικής καταστροφής με τέτοιες τρομακτικές συνέπειες δημιουργεί μέχρι σήμερα ερωτηματικά, διαφωνίες και συζητήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο.
Πολλοί Ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η ρίψη της βόμβας ήταν έγκλημα πολέμου ούτως ή άλλως καθώς στρεφόταν εναντίον αμάχων, και ότι ήταν μάλιστα μια διεθνής επίδειξη εκ μέρους των ΗΠΑ αφού ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος ουσιαστικά είχε ήδη κριθεί και ο Χίτλερ είχε νικηθεί.
Οι 2 αυτές ρίψεις βομβών, έγιναν με προσωπική απόφαση του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν.