«Ουδέν κακό, αμιγές καλού», έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Πίστευαν ότι μετά από ένα κακό, ακολουθεί ένα καλό.
Ίσως αυτό προσφέρει αυτή την ώρα στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν.
Όλοι, με αρκετή καθυστέρηση είναι αλήθεια , συνειδητοποιούν ότι το άλλοτε χαϊδεμένο παιδί της Δύσης, το ανάχωμα του από «βορρά κινδύνου», έχει μετατραπεί στον ταραχοποιό της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου.
Πριν από 100 χρόνια, απασχολούσε την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, το «ανατολικό ζήτημα», η τύχη δηλαδή και ο διαμοιρασμός των εδαφών της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Σήμερα μας απασχολεί και πάλι το «ανατολικό ζήτημα», αλλά από την ανάποδη. Έχουμε μια Τουρκία αναθεωρητική, που θέλει να επανασυστήσει την πάλαι ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Από το «δόγμα Νταβούτογλου» των «μηδενικών» και προβλημάτων με τους γείτονες, φθάσαμε σε μια Τουρκία με προβλήματα με όλους τους γείτονες, πλην ενός, της Βουλγαρίας (Κάτι που μου προκαλεί πολλές απορίες και θ ασχοληθώ επ΄ αυτού σε άλλο άρθρο μου).
Στον μεσοπόλεμο είχαμε την θεωρία του «ζωτικού χώρου» του Αδόλφου Χίτλερ. Σήμερα έχουμε την θεωρία της «γαλάζιας πατρίδας», του Ερντογάν.
Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, πρέπει να στείλουν πλέον τον λογαριασμό στον υπερόπτη και υπερφίαλο γείτονα. Πρέπει να καταλάβει ότι οι προκλήσεις δεν θα μείνουν αναπάντητες.
Ο Ελληνικός λαός που επί πολλά χρόνια απόλαυσε ειρήνη και μια πρωτοφανή οικονομική άνθηση, πρέπει να αντιληφθεί ότι η ειρήνη κοστίζει. Ότι πρέπει να δοθεί έμφαση στην ενίσχυση των ενόπλων μας δυνάμεων και στην αμυντική θωράκιση της πατρίδος.
Κυρίως όμως, αυτό πρέπει να αντιληφθεί ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος και η οικονομική ελίτ του τόπου. Η δόλια πατρίδα, τώρα έχει την ανάγκη όλων μας. Σήμερα και όχι αύριο.
Να στηρίξουμε τις ένοπλες δυνάμεις, να θωρακίσουμε την Εθνική μας άμυνα, να ενισχύσουμε και να εξυψώσουμε το φρόνημα του λαού μας. Ας πάψουμε να ενθαρρύνουμε οργανωμένες μειοψηφίες, που στρέφονται κατά της πατρίδος.
Οι επόμενες γενιές, δεν θα μας συγχωρήσουν ολιγωρία, λιποψυχία, υστεροβουλία, μικροκομματικές ιδιοτέλειες.
Μόνο οι μάχες που δεν δίνονται χάνονται.