Εκατοντάδες σωματεία εργαζομένων και φορείς από όλη τη χώρα, απευθύνουν κάλεσμα μαζικής συμμετοχής στην πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 6 Απρίλη, ενάντια στην ακρίβεια, για προστασία του εισοδήματος, για συλλογικές συμβάσεις και αυξήσεις στους μισθούς, καθώς και ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που φορτώνει το λαό μας με νέα βάρη.
Η απεργία είναι το μεγαλύτερο όπλο που έχει η εργατιά, από τότε που εμφανίστηκε ως τάξη ,στα χέρια της για να μπορέσει να ζήσει ανθρώπινα, να διεκδικήσει αυτά που μια χούφτα πλουτοκράτες της κλέβουν, για μπορέσει να ορθώσει ανάστημα στην βαρβαρότητα που ζούμε.
Η επιδίωξη της αστικής τάξης, των κεφαλαιοκρατών της χώρας μας να συστρατεύσουν τον λαό με τους στόχους τους δεν είναι καινούριο φρούτο.
Ιδιαίτερα σε περιόδους που ξεσπούν ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στους οποίους οι κεφαλαιοκράτες συμμετέχουν, όχι οι ίδιοι φυσικά ως πρόσωπα, αλλά οι εκπρόσωποι τους στον κρατικό μηχανισμό, στο αστικό πολιτικό σύστημα.
Σε αυτό το μακελειό, οι αστοί θέλουν να συμπαρασύρουν τα λαϊκά στρώματα, να βάλουν τα παιδιά του λαού μπροστά στην μπούκα του κανονιού, για τα συμφέροντά τους, των λίγων, των εκμεταλλευτών. .
Η ανάγκη εθνικής ομοψυχίας και συνεννόησης είναι το κύριο αφήγημα που προωθείται από το κράτος των αστών, την Κυβέρνηση τους, τα κόμματά τους, τους πολύμορφους μηχανισμούς που έχουν στα χέρια της. Προωθείται και από τις δυνάμεις των κομμάτων τους μέσα στο ίδιο το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, τους λεγόμενους «κυβερνητικούς και εργοδοτικούς συνδικαλιστές». Μια παρασιτική ελίτ συνδικαλιστών που πριμοδοτείται αδρά, εξαγοράζεται ουσιαστικά από κράτος, Κυβερνήσεις και εργοδοσία για να κάνει καλά την δουλειά των αφεντικών, διασπώντας τους εργαζόμενους, διαλύοντας το εργατικό κίνημα, απαξιώνοντας στα μάτια των εργατών τα συνδικάτα, σπέρνοντας την απογοήτευση, την ηττοπάθεια , την μοιρολατρία, αφοπλίζοντας την εργατική τάξη μπροστά στις ορέξεις του κεφαλαίου.
Αλήθεια τι κοινό έχουν οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους με αυτούς που τους καλούν σε εθνική ομοψυχία; Για ποιο κοινό στόχο μιλάνε; Μήπως έχουνε όλοι τους το ίδιο άγχος για να πληρώσουν τα πάγια έξοδα του σπιτιού (σούπερ μάρκετ , ΔΕΗ, νερό, νοίκια, κοινόχρηστα), να σπουδάσουν τα παιδιά τους , να πληρώσουν τα φάρμακα , να βρουν γιατρειά μια δύσκολη στιγμή; Μήπως έχουν τα ίδια συμφέροντα οι λαϊκές οικογένειες με κάποιους εφοπλιστές που κάνουν μπίζνες με την Ρωσία, τα καράβια τους μεταφέρουν Ρωσικό πετρέλαιο, ενώ ταυτόχρονα ως ιδιοκτήτες ραδιοτηλεοπτικών κολοσσών κάνουν πολεμική προπαγάνδα υπέρ της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ;
Γιατί απλά έχουν μεγαλύτερο συμφέρον να μεταφέρουν Αμερικάνικο υγροποιημένο αέριο στην Ευρώπη, να κάνουν μπίζνες με τους Αμερικάνους, για αυτό στρέφονται πλέον εναντίον των μέχρι τώρα Ρώσων «συνεργατών» τους.
Έτσι την στιγμή που τα συμφέροντά τους και οι μπίζνες τους δεν έχουν πατρίδα ή την ξεπουλάνε για το μεγαλύτερο κέρδος , γιατί ζητάνε από τον εργαζόμενο να επιτελέσει ένα «πατριωτικό καθήκον», να εργαστεί για «εθνική ομοψυχία»; Γιατί ο λαός να ακολουθήσει σε έναν επικίνδυνο ψεύτικο πατριωτισμό, να ακολουθήσει την πλευρά της ιστορίας που ταυτίζεται με ποια κάθε φορά πλευρά και λυκοσυμμαχία ευνοεί την κερδοφορία των κεφαλαιοκρατών της χώρας μας;
Σε μια περίοδο ,όπου η λαϊκή οικογένεια στενάζει κάτω από την αντιλαϊκή πολιτική της ακρίβειας και την απειλή του πολέμου, δεν χωράνε δισταγμοί και φόβοι ή και άλλες αυταπάτες για προσμονή και αναμονή.
Ο μόνος δρόμος είναι αυτός του ταξικού αγώνα, του αυτοτελούς δρόμου και αγώνα για να προασπίσει η εργατική τάξη τα συμφέροντα της από τους εκμεταλλευτές της, να διεκδικήσει τον πλούτο που παράγει και όχι να ζητιανεύει σαν φτωχός συγγενής κανένα ξεροκόμματο από το φαγοπότι των αφεντικών.
Ένας δρόμος δύσκολος μα όμορφος και αναγκαίος συνάμα.
Τι λέει, τι απαντά η μεγαλοεργοδοσία, τα κόμματα της και τα συνδικαλιστικά τους στελέχη;
«Τα κεφάλια μέσα, κάντε υπομονή, θα έρθουν καλύτερες μέρες με δίκαιη ανάπτυξη για όλους με τον αγώνα και τις απεργίες δεν βγαίνει τίποτα!!»
Από την άλλη όμως όλο και περνούν Νόμους για το χτύπημα της οργάνωσης των εργατών, ενάντια στο ταξικό κίνημα, όπως τα εμπόδια της κήρυξης απεργίας, την νομοθέτηση ως ιδιώνυμο αδίκημα της διαμαρτυρίας κατά πλειστηριασμών από τον ΣΥΡΙΖΑ , την απαγόρευση των διαδηλώσεων από ΝΔ, το αντεργατικό Νόμο –έκτρωμα Χατζηδάκη της ΝΔ που ψήφισε κατά 60% και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι πλειοψηφίες που με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο διαμορφώθηκαν στο συνδικαλιστικό κίνημα ανήκουν στην ΝΔ το ΚΙΝ.ΑΛ. και τον ΣΥΡΙΖΑ και πρωτοστατούν για να υιοθετήσουν τα συνδικάτα φιλοκυβερνητικό και φιλοεργοδοτικό περιεχόμενο.
Σε μια σειρά συνδικάτα η στάση τους και η δράση τους είναι χαρακτηριστική. Και μην πάμε μακριά, το Εργατικό Κέντρο Τρικάλων είναι από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ακόμη ούτε μια απόφαση –ανακοίνωση δεν έχει εκδώσει για την απεργία με ευθύνη της πλειοψηφίας. Και δεν είναι η πρώτη φορά , το έργο παίζεται σε επαναλήψεις.
Αλήθεια τι φοβούνται; Αφού η απεργία δεν έχει αποτελέσματα, είναι παρωχημένη και de monde γιατί η μεγαλοεργοδοσία και τα τσιράκια της στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα κάνουν τα πάντα για να μην κουνιέται φύλλο, κάνουν τα πάντα για να μπλοκάρουν τις απεργιακές μάχες, νομοθετούν για την δραστική κατάργηση συνδικαλιστικών ελευθεριών και κατακτήσεων;
Μάλλον γιατί ξέρουν καλά, ότι όταν οι εργαζόμενοι παλεύουν ενωμένοι και απεργούν μόνο τότε έχουν αποτελέσματα. Γιατί φοβούνται, τρέμουν και μόνο στην ιδέα του ταξικά αγωνιζόμενου εργατικού-λαϊκού κινήματος.
Ήρθε η ώρα να πάρουν όλο και περισσότερες απαντήσεις. Μετά τις αποφασιστικές απαντήσεις των διανομέων της e-food, των λιμενεργατών στην «Cosco», των μεταλλεργατών στην «Λάρκο» και την ναυπηγοεπισκευαστική, των Υγειονομικών, των Οικοδόμων ήρθε η ώρα της μαζικής πανελλαδικής πανεργατικής απάντησης.
Απεργούμε ενάντια στην ακρίβεια και τις επιπτώσεις του πολέμου στην ζωή μας.
Οι εργαζόμενοι στις 6 Απρίλη θα απεργήσουν για την επιδείνωση των ορών της ζωής τους ενάντια στην ακρίβεια και στις επιπτώσεις του πολέμου .
Το ΚΚΕ έχει καθήκον ώστε να μην παραιτηθούν από τις διεκδικήσεις τους ,να οργανώσουν την απεργία τους σε ιδιαίτερες συνθήκες. Οι Κομμουνιστές, χρειάζεται ακόμη πιο δυναμικά να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό για την επιτυχία αυτής της σκληρής ταξικής αναμέτρησης.
Δεν χρειάζεται να είσαι Κομμουνιστής για να δεις πως αυτή η ζωή δεν αξίζει σε εμάς και τα παιδιά μας, δεν χρειάζεται να συμφωνείς με το ΚΚΕ για να κάνεις το βήμα προς την απεργία. Έχε στο νου σου, όμως, ότι σε όποια δυσκολία άσχετα από τις διαφωνίες σου με το ΚΚΕ, ο Κομμουνιστής θα ναι στο πλευρό σου, δεν θα σε αφήσει μόνο να τα βάλεις μόνος με τα θεριά.
Αυτή είναι η λογική του ΚΚΕ για την πιο πλατιά ενότητα της εργασίας με τους βιοπαλαιστές, αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης, με βάση τα κοινά τους προβλήματα και όχι της κομματικής τους ταμπέλας.
Η πανελλαδική απεργία να αποτελέσει συνέχεια και κλιμάκωση του μαζικού συλλαλητηρίου στις 26 Φλεβάρη, της πρωτοπόρας δράσης σωματείων και συνδικαλιστών σε όλους τους κλάδους.
Και εδώ στην πόλη μας έχουμε σωματεία σε τέτοια τροχιά. Χρειάζεται να μαζικοποιηθούν, να ανανεωθούν με νέους εργαζόμενους, με νέες εγγραφές, τα σωματεία να είναι σημείο συνάντησης –συζήτησης –οργάνωσης του αγώνα, να είναι το στήριγμα για κάθε εργαζόμενο.
Αυτοί που τόσα χρόνια κάνουν τα πάντα για να ταυτίσουν οι εργαζόμενοι τους αγώνες και τα σωματεία με την σαπίλα και την δυσοσμία των κομμάτων τους, να φάνε αγωνιστικό χαστούκι από την μαζική συμμετοχή στην απεργιακή μάχη, να βάλουμε πλάτη ώστε να αποτελούν παρελθόν για το κίνημα.
Όσοι βλέπουνε πως τίποτα καλύτερο δεν θα έρθει, πως δεν πάει άλλο με αυτή την κατάσταση να υψώσουν μπόι και να απεργήσουν.
Δεν λέει κάνεις ότι δεν έχουμε ανάγκη και το ένα μεροκάματο, αλλά εδώ μας στερούνε την ζωή μας. Ας σκεφτούμε τι αξίζει περισσότερο.
Οι απεργιακές συγκεντρώσεις, στα Τρίκαλα στις 10 το πρωί στην κεντρική πλατεία, στην Καλαμπάκα στην κεντρική πλατεία την ίδια ώρα, να γίνουν χώροι συνάντησης χιλιάδων εργαζόμενων που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, που παλεύουν ενάντια σε απολύσεις για την υπεράσπιση του δικαιώματος τους να δουλεύουν με εργασιακά δικαιώματα, κόντρα στους αντεργατικούς Νόμους και στα μέτρα που ετοιμάζουν στο όνομα των έκτακτων αναγκών.
Εκατοντάδες εργαζόμενοι που είναι ανοργάνωτοι που δεν είναι καν μέλη των σωματείων τους αλλά καταλαβαίνουν ότι η αναμονή δεν βγάζει πουθενά, ότι όποτε την επέλεξαν δεν είδαν χαΐρι και προκοπή. Για να δυναμώσει η πεποίθηση ότι τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κατακτιούνται με οργανωμένη λαϊκή διεκδίκηση ,αντεπίθεση και σύγκρουση με την πολιτική που θυσιάζει την ζωή μας για τα κέρδη των λίγων και μας οδηγεί στο μακελειό για το μοίρασμα τους.
Εμπρός λοιπόν ψηλά το κεφάλι. Δεν θα γίνουμε δούλοι του 21ου αιώνα.