Το ημερολόγιο έδειχνε 2 Ιουλίου 1976 όταν έφευγε από την ζωή την ημέρα των γενεθλίων του, ο 70χρονος Ηθοποιός Χρήστος Τσαγανέας.
Κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών και την επόμενη ημέρα της εκταφής του, ετάφη στο ίδιο μνήμα ο μεγάλος Έλληνας λαϊκός συνθέτης Βασίλης Τσιτσάνης που και αυτός είχε φύγει από την ζωή την ημέρα των γενεθλίων του…
Καταγόταν από εύπορη και αριστοκρατική οικογένεια και από μικρός έδειξε μεγάλη αγάπη για το θέατρο. Οι γονείς του, όμως, είχαν απαιτήσει να τελειώσει κάποια Πανεπιστημιακή Σχολή.
Γράφτηκε αρχικά στην Ιατρική αλλά σύντομα την παράτησε και πήγε στην Νομική από την οποία δεν πήρε ποτέ πτυχίο.
Η αιτία αυτού του γεγονότος ήταν η γνωριμία και ο έρωτάς του για την κατά 7 χρόνια μεγαλύτερή του ηθοποιό Νίτσα Βιτσώρη, για χάρη της οποίας εγκατέλειψε τις σπουδές του και άρχισε να εμφανίζεται στο θέατρο.
Όταν η Βιτσώρη χώρισε από τον πρώτο της σύζυγο, ο Τσαγανέας την παντρεύτηκε και γράφτηκε και στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου κάτι που εξόργισε τους γονείς του και με τους οποίους έκοψε τις σχέσεις και βρέθηκε με σοβαρό οικονομικό πρόβλημα μέχρι να αρχίσει να βγάζει χρήματα από το επάγγελμά του.
Για αρκετό καιρό ζούσε σε ένα πλοιάριο στο λιμάνι του Πειραιά.
Εμφανίστηκε σε περισσότερες από 65 ταινίες και αρκετές θεατρικές παραστάσεις.
Ο πρώτος σύντομος ρόλος που ερμήνευσε με ιδιαίτερη επιτυχία ήταν στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται» όπου ερμήνευσε τον τρόφιμο τρελοκομείου με την αλησμόνητη φράση «Άνθρωποι, Άνθρωποι, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός». Η ταινία αυτή προβλήθηκε το 1933 και ήταν η πρώτη εμφάνιση του Τσαγανέα στον κινηματογράφο.
Κυρίως ρολίστας στις κινηματογραφικές ταινίες που συμμετείχε με γνωστό τον ρόλο στην ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» όπου ενσάρκωσε τον Διευθυντή Ιδιωτικού Κολεγίου με την ατάκα «βεβαίως-βεβαίως», να «γράφει» ιστορία.
Στο θέατρο ξεκίνησε το 1929 με το θεατρικό δράμα του Βιτσέντζου Κορνάρου «Η θυσία του Αβραάμ» όπου έγινε γνωστός στην θεατρική πιάτσα. Για 30 χρόνια συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους αθηναϊκούς θιάσους και για αρκετά χρόνια υπήρξε από τους πρωταγωνιστές του Εθνικού Θεάτρου.
Υπήρξε δεύτερος σύζυγος της επίσης ηθοποιού Νίτσας Τσαγανέα και πεθερός του Γιώργου Οικονομίδη.
Η Πολιτεία τίμησε τον Χρήστο Τσαγανέα με τον «Χρυσό Σταυρό» του Γεωργίου του Α’, παράσημο που απονεμόταν σε πολίτες που διακρίθηκαν με τις πράξεις τους υπέρ της πατρίδας.