Δυστυχώς, πολιτισμός χωρίς τίμημα δεν υπάρχει

Βιέννη. Πρωτεύουσα της Αυστρίας. Η μεγαλύτερη σε πληθυσμό περιφέρεια της Αυστρίας με περίπου 1,8 εκατομμύρια κατοίκους καλύπτει τα τελευταία χρόνια το 100% των αναγκών της σε ηλεκτρισμό από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.

Τα υδροηλεκτρικά του Δούναβη και ένα πυκνό δάσος ανεμογεννητριών που στέκει πάνω από την πόλη είναι οι κύριοι τροφοδότες.

Και όμως, κανείς δεν βγήκε να διαμαρτυρηθεί για περιβαλλοντική αλλοίωση  ούτε για οικολογική καταστροφή. Και αν υπήρξαν και κάποιες περιθωριακές φωνές, γρήγορα απομονώθηκαν. Όχι πως δεν υπήρξε ως ένα βαθμό μια αισθητική αλλαγή. Λέτε να είναι πραγματικά κουτόφραγκοι ή απλώς πολίτες με κοινό νου; Εικάζω πως μάλλον το δεύτερο συμβαίνει.

Οι άνθρωποι δεν διαθέτουν μόνον αυξημένη οικολογική συνείδηση, αλλά και αυξημένη υπευθυνότητα. Προφανώς και οι Βιεννέζοι, όταν ξυπνούν το πρωί θα ήθελαν να αντικρίζουν ένα καθαρό αλπικό τοπίο και όχι τις ανεμογεννήτριες.

Κανείς δεν διαθέτει ένα τέτοιο αντιαισθητικό DNA, που να προτιμά τις ανεμογεννήτριες ή τα φωτοβολταϊκά πάνελ από την άγρια φυσική ομορφιά. Ανάγκα όμως, το βιεννέζικο βαλς συνδυάζεται με τις ανεμογεννήτριες.

Οι άνθρωποι, προσπάθησαν, κατανόησαν, πείσθηκαν και συμβιβάσθηκαν. Όπως δηλαδή ενεργεί ένας μέσος εχέφρων άνθρωπος. Δυστυχώς, πολιτισμός χωρίς τίμημα δεν υπάρχει.

Εγώ θα συμφωνήσω, ότι η οποιαδήποτε παρέμβαση στο περιβάλλον, πέραν της όποιας αισθητικής αλλοίωσης επιφέρει, δημιουργεί και παρενέργειες στα κατά τόπους οικοσυστήματα και ενδιαιτήματα. Και μια φτυαριά χώμα να πάρεις, κάτι καταστρέφεις. Προφανώς, το παρθένο τοπίο όχι μόνον αισθητικά είναι καλύτερο και ωραιότερο, αλλά και βιολογικά είναι προσφορότερο και για την πανίδα και την χλωρίδα. Επ’ αυτού, ουδείς διαφωνεί.

Υπάρχει όμως ένα μικρό προβληματάκι. Όταν κάποιος προσβάλλεται από γάγγραινα, δεν προτάσσεται το αισθητικό κομμάτι αλλά η επιβίωση του προσβεβλημένου. Έτσι, προκειμένου να σώσουμε την ζωή του δεν διστάζουμε να προβούμε σε ακρωτηριασμό. Δεν υπάρχει νομίζω κανείς που να αμφιβάλει, ότι η ανθρώπινη παρέμβαση στην φύση είναι τέτοιας εντάσεως, που δεν θα ήταν υπερβολή να μιλάμε πλέον για κλιματική γάγγραινα. Εάν δεν λάβουμε άμεσα και δραστικά μέτρα, σε λίγο καιρό η επιφάνεια του πλανήτη θα μοιάζει με σεληνιακό τοπίο.

Για να αποφευχθεί αυτό, μια λύση υπάρχει. Το πέρασμα από την «μαύρη» στην «πράσινη ενέργεια».

Πράσινη ενέργεια όμως σημαίνει, ανεμογεννήτριες, υδροηλεκτρικά, φωτοβολταϊκά , βιομάζα. Θέλω να πιστεύω ότι συμφωνούμε σε αυτό. Αν κανείς γνωρίζει κάτι άλλο, ας μας το πει.

Η παραγωγή ενέργειας δια της πυρηνικής συντήξεως  θα λύσει το πρόβλημα, έχει όμως ακόμη μακρύ δρόμο. Το εγχείρημα είναι αρκετά δύσκολο, καθώς απαιτούνται θερμοκρασιακές και ατμοσφαιρικές ηλιακές συνθήκες. Το πρόβλημα όμως είναι ότι όλα αυτά πρέπει κάπου να εγκατασταθούν. Σε κενό και ουδέτερο χώρο δεν γίνεται να στηθούν. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Κανείς δεν τα θέλει δίπλα του. Μακριά από μένα, και ας είναι και στον αδερφό μου.

Πασχίζουμε 3 σχεδόν δεκαετίες να λειτουργήσουμε το υδροηλεκτρικό της Μεσοχώρας. Και στην πιο τριτοκοσμική χώρα ένα ανάλογο έργο δεν θα είχε τέτοιο μάκρος.

Το βιοαέριο του Κεφαλόβρυσου πέρασε από χίλια μύρια κύματα. Μακρύς ο κατάλογος ανάλογων περιπτώσεων. Μόλις ανακοινώθηκε ζήτημα τοποθέτησης ανεμογεννητριών στην βουνοκορυφή της Πίνδου πυρ ομαδόν εναντίον τους. Δεν τις θέλουμε στο Μαλακάσι, δεν τις θέλουμε στον Ασπροπόταμο, δεν τις θέλουμε στη Μεσοχώρα. Εντάξει, να τις πάμε παρακάτω, στα Άγραφα. Έλα μου όμως που εκεί δεν τις θέλουν οι Καρδιτσιώτες. Ε τότε, να τις πάμε πιο κάτω στο Καρπενήσι, στο Βελούχι. Έλα μου ντε  που εκεί αντιδρούν οι Ευρυτάνες. Τότε, άντε στα νησιά να τελειώνουμε. Να όμως, που ούτε εκεί τις γουστάρουν. Και το γαϊτανάκι καλά κρατεί. Αντιδρούν λέει οι τοπικές κοινωνίες. Μα δεν είδα και κάπου να συμφωνούν. Όχι στα υδροηλεκτρικά, όχι στα αιολικά, όχι στα φωτοβολταϊκά, όχι στην βιομάζα. Διαρκής και μαζική άρνηση που προσλαμβάνει τα χαρακτηριστικά υστερίας. Αποτελεί εξαίρεση να στηθεί κάτι χωρίς την ύπαρξη αντιδράσεων. Και το παράδοξο, είναι ότι όλες αυτές οι αντιδράσεις φορούν τον μανδύα της οικολογικής ευαισθησίας  και επιστρατεύουν ως επιχείρημα την οικολογική προστασία. Και όσοι τις «υπηρετούν» αυτοπροσδιορίζονται και ως «προοδευτικάρες». Μόνον που επιτυγχάνουν το αντίθετο. Την υπονομεύουν αντί να την προστατεύουν.

Θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε, ότι στην ζωή δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Για να σωθεί ο πλανήτης, κάτι πρέπει να θυσιαστεί. Εδώ που φθάσαμε η θυσία αποτελεί μονόδρομο.

Ο Αγαμέμνων δεν δίστασε να θυσιάσει την κόρη του προκειμένου να εξυπηρετηθεί το Εθνικό συμφέρον. Πάντα το συλλογικό προηγείται του ατομικού. Θυσιάζεται το έλασσον, για να διασωθεί το μείζον. Ας διαλέξουμε τι θέλουμε. Μερική περιβαλλοντική παρέμβαση με ότι κάτι τέτοιο συνέπεται, η έναν πλανήτη κρανίου τόπο. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει.  Όποιος πιστεύει, ότι θα διασωθεί η κορυφογραμμή της Πίνδου η οποιαδήποτε άλλη κορυφογραμμή ανά την επικράτεια η τον πλανήτη, εάν δεν προχωρήσουμε άμεσα στην μετάβαση από την «μαύρη» στην «πράσινη» ενέργεια, κούνια που τον κούναγε.

Η οργή της φύσης θα εκδηλώνεται με τέτοια μανία, που η πρόσφατη «Genesis», αφορμή για τούτο το σημείωμα, θα μοιάζει με παιδική χαρά και θα χαρακτηρίζεται ήπιο φαινόμενο, καθώς είναι δύσκολος ο ορισμός του ακραίου φαινομένου για μετά 2-3 δεκαετίες αν παραμείνουμε αδρανείς.

Το καράβι που λέγεται Γή, η θα διασωθεί με όλο το πλήρωμα, η θα βυθισθεί αύτανδρο. Τελεία και παύλα.

Αποστόλης Παππάς

Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Τρικκαίων