Το 1990 με 1.000 με δραχμές, έπαιρνες πακέτο τσιγάρα, έπινες καφέ, έβαζες βενζίνη στο παπί, έτρωγες πίτα με γύρο και έπινες και μπίρα.
Αν δεν ήσουν «ρέμπελος» (όπως ήμουν εγώ στα 18 μου) αλλά είχες τίποτα ευθύνες, με 1.000 δραχμές πήγαινες στην λαϊκή και ψώνιζες μισό καρότσι πράγματα ή έπαιρνες 2 κιλά κρέας.
Με 15.000 δραχμές πήγαινες σούπερ μάρκετ και γέμιζες το καρότσι μέχρι πάνω και έκανες τα ψώνια του μήνα.
Ο πρώτος μου μισθός το 1990 ήταν 90.000 δραχμές δηλαδή είχα 3.000 δραχμές την μέρα να ξοδεύω! Ήταν πολύ εύκολο να βρεις δουλειά τότε.
10 χρόνια μετά το τέλος της συγκεκριμένης 10ετίας υπήρχαν τόσα λεφτά διαθέσιμα στην χώρα μας, που το Ελληνικό χρηματιστήριο πηγαίνοντας πάνω από 6.000 μονάδες έκανε «φούσκα» η οποία έσκασε.
Όσο απίστευτο και να φαίνεται αυτό σήμερα, που το Ελληνικό χρηματιστήριο βρίσκεται μισοπεθαμένο κάτω από 1.000 μονάδες.
Το ευρώ
Το 2001 μπήκαμε στο ευρώ και οι 1.000 δραχμές έγιναν 3 ευρώ! Όσο δηλαδή κάνει σήμερα ένας καφές! Τα υπόλοιπα είναι γνωστά:
Στην αγορά το κατοστάρικο έγινε 1 ευρώ σε ένα βράδυ! Η πρωτογενής παράγωγη της χώρας καταστράφηκε και πρακτικά από τότε δεν μπορεί να σταθεί παράγωγη παρά μόνο με τις επιδοτήσεις!
Η δευτερογενής παράγωγη έκλεισε και τα εργοστάσια μετανάστευσαν σε γειτονικές χώρες που είναι εκτός ευρώ! Τα εμβληματικά κουφάρια αυτών των εργοστασίων τα βλέπουμε γύρω μας!
Η Τουρκία (για παράδειγμα που είναι εκτός ευρώ) που σε όλο τον 20ο αιώνα ήταν μια προβληματική, φτωχή, καθυστερημένη χώρα, θα καταστεί σε 2 δεκαετίες (όσα χρόνια υπάρχει το ευρώ), βιομηχανική, παραγωγική και περιφερειακή δύναμη που πλέον συμμετέχει στο G20.
Στην ετήσια έκθεση του Γραφείου Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων της Ελληνικής Πρεσβείας στην Άγκυρα διαβάζουμε ότι σήμερα στην Τουρκία βρίσκονται περίπου 120 Ελληνικές επιχειρήσεις.
Επιπλέον στην Τουρκία σήμερα εδρεύουν εργοστάσια παραγωγής αυτοκινήτων και παράλληλα κατασκευάζονται εκεί αυτοκίνητα.
Πολλές εκατοντάδες χιλιάδες καλοπληρωμένα στελέχη επιχειρήσεων και εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν σε αυτές τις εταιρίες. Το γεγονός ότι μεγάλα τμήματα του λαού στην χώρα αυτή εξαθλιώνεται, οφείλεται στο αντιδημοκρατικό καθεστώς Ερντογάν, και στην καταπίεση των συνδικάτων και των πολιτικών κομμάτων, με αποτέλεσμα ο παραγόμενος πλούτος να μην διαχέεται στα χαμηλά στρώματα της κοινωνίας.
Συνολικά χιλιάδες προϊόντα που κατακλύζουν την Ελληνική και την διεθνή αγορά φτιάχνονται στην Τουρκία, που σήμερα έχει έσοδα από εξαγωγές περί τα 166 δις δολάρια τον χρόνο, ενώ η Ελλάδα μόνο 30 δις δολάρια στο σύνολο τους γύρω από τον τουρισμό.
Σήμερα στην Ελλάδα ανοίγουν μόνο καφετέριες και επιχειρήσεις στην εστίαση και στον τουρισμό. Σε αυτές εργάζονται -με την ώρα- πτυχιούχοι ΑΕΙ και σερβίρουν εισαγόμενα προϊόντα. Σε πιάνει θλίψη αν αναλογιστείς ότι το 1990 είχαμε σχεδόν το ίδιο ΑΕΠ με την Τουρκία.
Όμως πριν το ευρώ -όταν μιλούσαμε για τα βαλκάνια και την Ελλάδα- μιλούσαμε για την ζώνη της δραχμής ενώ η Τουρκία ήταν μια Ασιατική υποανάπτυκτη χώρα που κράτησε το εθνικό της νόμισμα.
Τράπεζες και εμπόριο κατασκευές
Είναι αλήθεια ότι η συμμετοχή στην Ε.Ε. και η είσοδος στο ευρώ έφερε πακτωλό φθηνών δανεικών χρημάτων στις τράπεζες, και την πρώτη 10ετία η απώλεια εισοδημάτων καλύφθηκε με δάνεια.
Οι τράπεζες σε τραβούσαν από το μανίκι, σε ξυπνούσαν το πρωί και σε καλούσαν για να πάρεις πιστωτική κάρτα και κάθε είδους δάνειο, ή να κάνεις αγορές, ακόμη και διακοπές με δανεικά!
Τα στεγαστικά δίνονταν σωρηδόν και η οικοδομική δραστηριότητα έδινε δουλειές.
Ως αποτέλεσμα η σοβούσα φτωχοποίηση της χώρας καλύφθηκε με «ευμάρεια».
Μια ευμάρεια πληρωμένη με χρήματα που φέραμε όλοι μαζί από το μέλλον μας ως δάνεια, τα οποία αποπληρώνουμε ακόμη σήμερα.
Από το 2001 και μετά, κι ενώ η πρωτογενή και η δευτερογενή παράγωγη διαλύθηκαν, ο τριτογενής τομέας, η πιστωτική επέκταση, το εμπόριο και η κατανάλωση εισαγομένων προϊόντων γνώρισε μέρες δόξας.
Από κοντά ήταν ο κατασκευαστικός κλάδος -με τα μεγάλα έργα- που σιτίζονταν άμεσα από την ΕΕ μέσω προγραμμάτων, κάτι που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.
Όμως το μοντέλο ήταν στρεβλό, οι Κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή δεν έκαναν τίποτα και το τέλος ήταν κοντά.
Στην αρχή της δεύτερης 10ετίας του ευρώ λόγω της παγκόσμιας κρίσης τα δανεικά τέλειωσαν και αποκαλύφθηκε η μαύρη τρύπα.
Για να μείνουμε στο ευρώ οι Ευρωπαϊστές Κυβερνώντες έφεραν 3 μνημόνια. Η μαζική και φανερή πλέον φτωχοποίηση έγινε μονόδρομος.
Είχαμε απανωτές μειώσεις μισθών, 14 μειώσεις συντάξεων, απώλεια δώρων (Πάσχα Χριστουγέννων αδείας) απώλεια όλων των επιδομάτων, τερατώδη ύφεση, κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων αλλά και Νοσοκομείων ακόμη και Σχολείων, κατάργηση συλλογικών διαπραγματεύσεων, ξεπούλημα εθνικού πλούτου και υποδομών (ΔΕΗ, λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμοι) χαράτσι στα ακίνητα (ΕΝΦΙΑ) και έκτακτες εισφορές, τεράστια φορολογία που πληρώνουμε κάθε μήνα μέχρι σήμερα.
Συνολικά για να μείνουμε στο ευρώ δώσαμε το 25% του ΑΕΠ!
Η 3η δεκαετία ξεκίνησε με την διακήρυξη της εξόδου από τα μνημόνια αλλά η φτωχοποίηση συνεχίζεται χωρίς τέλος. Το μοντέλο παραμένει στρεβλό.
Επιπλέον το ευρώ πλέον έχει επιβάλει την διάλυση του κράτους και την δημιουργία ιδιωτικών αγορών που πρέπει -και αυτές εμείς- να τις ταΐσουμε! Σήμερα οι καταναλωτές πληρώνουν τα χρηματιστηριακά και τα γεωπολιτικά παιχνίδια. Η ακρίβεια είναι παντού γύρω μας και λειτουργεί ως νέα μέθοδος φτωχοποίησης.
Όμως στο πλαίσιο του ευρώ και των αγορών πλέον επιτρέπεται, στην δημόσια πολιτική, να μιλάμε μόνο για «τα ευάλωτα νοικοκυριά» για «δίκτυο προστασίας από την εξαθλίωση» και για «τον κατώτατο μισθό». Μπορούμε να μιλάμε δηλαδή για το φύλο συκής που έμεινε για κρύβει την μαζική φτωχοποίηση που έχουμε υποστεί και συνεχίζεται.
ΥΓ: Μια 70χρονη έκλεψε κρέας και τυρί από σούπερ μαρκετ. Όταν την ρώτησαν είπε «Δύο μήνες είχα να φάω κρέας. Με έπιασε νοσταλγία».
Με το ευρώ κάθε μέρα θα γινόμαστε φτωχότεροι!
Γιάννης Παπαϊωάννου