Λένε, πως αν σε ερωτευτεί ένας Συγγραφέας, μένεις στην αιωνιότητα.
Πράγματι, το να αποτυπώνεις τις στιγμές που έζησες και το να καταθέτεις την ψυχή σου για έναν άνθρωπο -σε μια κόλλα χαρτί- δεν αποτελεί μια απλή υπόθεση.
Όταν έγραψα το παρακάτω ποίημα δεν σε ήξερα, για αυτό και ο τίτλος δεν σε ξέρω.
Δεν σε ξέρω
Δεν σε ξέρω αλλά στα μάτια σου είδα ζωγραφισμένες όλες τις καταιγίδες που πέρασες.
Δεν σε ξέρω αλλά όταν η σκέψη μου είναι σε σένα νιώθω την μορφή σου να αγγίζει ζεστά την ψυχή μου και να ηλεκτρίζει το σώμα μου.
Δεν θέλω να σε μάθω καλύτερα θέλω να είσαι εκείνο που φαντάστηκα.
Μην ρωτάς το γιατί σε θέλω τόσο.
Μην ρωτάς που πάμε. Δεν θυμάμαι το χθες δεν σχεδιάζω το αύριο. Τώρα μόλις γεννήθηκα εδώ πάνω στο γυμνό κορμί σου και ανακαλύπτω έναν νέο κόσμο που ποτέ δεν είδα ως τώρα.
Δεν γιορτάζω σήμερα, γιορτάζω την μέρα που σε γνώρισα και ήξερα, ένιωθα ότι κάποτε θα γίνεις δικός μου.
Είσαι στην ζωή μου ουρανός και εγώ το αστεράκι που θα είμαι πάντα εδώ να φωτίζω για σένα όταν όλα τα άλλα αστέρια δίπλα σου θα έχουν σβήσει.
Δεν ξέρω τι σχέδια έχει ο χρόνος για μας, δεν με νοιάζει. Με νοιάζει μόνο να με έχεις αγκαλιά τώρα και να νιώθω το καυτό σώμα σου σαν δροσερό νερό να ποτίζει τα αυλάκια της έρημης καρδιάς μου. Το άγγιγμα σου λυτρώνει την ψυχή και ελευθερώνει το νου.
Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται έρωτας, συμπάθεια, πρόκληση ή πάθος. Ξέρω μόνο ότι ποτέ ως τώρα δεν έχω ξανανιώσει έτσι.
Και αν κάποτε όλα φθαρούν και ξεχαστούν, μην λυπάσαι. Το ζήσαμε και αυτό αρκεί.
Και όταν κάποτε οι ψυχές μας πετάξουν ανάλαφρες κάπου ψηλά θα συναντηθούμε ξανά είμαι σίγουρη. Γιατί όλα χάνονται εκτός από την αγάπη.