Στις 8 Μάρτη 1857 οι ράφτρες και υφάντρες της Ν. Υόρκης βγήκαν δυναμικά στους δρόμους στην πρώτη στην ιστορία απεργία εργαζόμενων γυναικών, για να διεκδικήσουν τη μείωση των ωρών εργασίας από 16 σε 12, για ίσα μεροκάματα με τους άνδρες και για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και ζωής. H συγκέντρωση πνίγηκε στο αίμα. Δύο χρόνια αργότερα, πάλι το Mάρτιο, ξανά οι «εργάτριες ρούχων» οργάνωσαν την πρώτη εργατική ένωση προσπαθώντας να προστατεύσουν τους εαυτούς τους και να κερδίσουν βασικά δικαιώματα στο χώρο εργασίας τους.
Στην ίδια χώρα, τον Μάρτιο του 1908, σε μια εποχή που ο συνδικαλισμός ήταν απαγορευμένος, ξέσπασαν απεργίες με την υποστήριξη του Εθνικού Γυναικείου Εργατικού Σωματείου, που είχε ιδρυθεί το 1903. Για δεκατρείς εβδομάδες γυναίκες μεταξύ 16 και 25 ετών διοργάνωσαν και συμμετείχαν σε πικετοφορίες σε καθημερινή βάση. Στις 8 Mάρτη οι διαδηλώσεις πήραν μαζικό χαρακτήρα και έμειναν στην ιστορία γνωστές ως η «εξέγερση των 20.000», κατά τη διάρκεια της οποίας χιλιάδες γυναίκες διαδήλωσαν απαιτώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερο μισθό, δικαίωμα ψήφου και να σταματήσουν να απασχολούνται παιδιά ως εργάτες.
Στις 8 Μάρτη 1910 στην Κοπεγχάγη, στην Παγκόσμια Διάσκεψη των Σοσιαλιστριών Γυναικών, η Γερμανίδα σοσιαλίστρια Κλάρα Τσέτκιν πρότεινε την καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας.
Ο πρώτος πραγματικός γιορτασμός της μέρας της Γυναίκας έγινε το 1917 στη Ρωσία, όταν οι διαδηλώσεις των γυναικών σηματοδότησαν την επανάσταση του Φλεβάρη. Στις 8 του Mάρτη (23 Φλεβάρη με το παλιό ημερολόγιο) οι γυναίκες της Πετρούπολης κατέβηκαν σε απεργία στις βιοτεχνίες της κλωστοϋφαντουργίας, αποφασισμένες να διεκδικήσουν «ψωμί και ειρήνη». H Οκτωβριανή Επανάσταση μερικούς μήνες μετά καθιέρωσε την 8η του Mάρτη ως επίσημη αργία, ύστερα από πρόταση της Αλεξάνδρας Κολοντάι, και αναγνώρισε την ισότητα ανδρών και γυναικών.
Στις 8 Μάρτη 1945 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Ράβενσμπρουκ οι κρατούμενες γιόρτασαν την Ημέρα της Γυναίκας.
Η ημέρα της Γυναίκας δεν ενδείκνυται για λουλούδια, δωράκια και lady’a night.
Η ημέρα της Γυναίκας δεν είναι φιέστα. Είναι ημέρα μνήμης και τιμής των αγώνων για τα δικαιώματα των γυναικών. Η ημέρα αυτή αναφέρεται στους αγώνες των γυναικών, όχι μεμονωμένα, ανιστόρητα και θεωρητικά, αλλά ως μέρος της ταξικής πάλης στα εργασιακά, ατομικά και πολιτικά δικαιώματα.
«Ο όρος «γυναικείο ζήτημα» προσδιορίζει εκείνο το κοινωνικό πρόβλημα, που αποτελεί σύνθεση της ανισοτιμίας εξαιτίας του φύλου με το καθεστώς της ταξικής εκμετάλλευσης.
Αγανακτούμε, επειδή το Κράτος και οι κυβερνήσεις προωθούν την υποταγή και την εξάρτηση των γυναικών -και μάλιστα των πιο πληττόμενων λαϊκών στρωμάτων- και η κοινωνία συχνά συναινεί. Η απόφαση του δικαστηρίου της ΕΕ, που νομιμοποιεί τις απολύσεις εργαζόμενων εγκύων στο πλαίσιο ομαδικών απολύσεων, αποτελεί δεδικασμένο που καθιερώνει τη νομική κάλυψη στις παραβιάσεις δικαιωμάτων και στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες στον ιδιωτικό τομέα και ανοίγει το δρόμο για την εκμετάλλευση όλων των εργαζόμενων γυναικών. M’ αυτόν τον τρόπο, ψαλιδίζεται το εργατικό εισόδημα, ενώ οι γυναίκες καλούνται να φορτωθούν ακόμα μεγαλύτερα βάρη στις πλάτες τους. Αποδεικνύεται έτσι πόσο υποκριτικές είναι οι διακηρύξεις της Ε.Ε. και των θεσμών της για δημοκρατία και ισότητα.
Στον καπιταλισμό για πολύ μεγάλο διάστημα (στην Ελλάδα έως το 1981), η μισθωτή εργαζόμενη γυναίκα υφίστατο με θεσμική κατοχύρωση μεγαλύτερο βαθμό εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο σε σχέση με τον άνδρα μισθωτό. Σε ένα βαθμό, ισχύει ακόμη και σήμερα. Σήμερα, η θεσμική εξίσωση μπορεί να υπάρχει. Υπάρχουν όμως εξίσου οι κοινωνικές προκαταλήψεις, υπάρχουν τα κοινωνικά στερεότυπα. Και σήμερα η γυναίκα αμείβεται λιγότερο από τον άνδρα για την ίδια εργασία. Και σήμερα η γυναίκα υφίσταται τη βία του άνδρα, ως τη βία που γεννά που η κάθε μορφής εξουσίας. Βία που συχνά φτάνει μέχρι και τη δολοφονία όταν ο εξουσιαστής νιώθει ότι χάνει τον έλεγχο πάνω στην γυναίκα. Και σήμερα η γυναίκα είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί συγκεκριμένους κοινωνικούς ρόλους ως απόρροια του φύλου της. Εξακολουθεί να αμφισβητείται το δικαίωμά της να ορίζει το σώμα της. Εξακολουθεί και σήμερα η σύγχυση ενός όρου βιολογικού όπως αυτός της μητρότητας με όρους κοινωνικής καταξίωσης, ως κατάφωρη απόρροια της άρνησης του δικαιώματος της γυναίκας να εξουσιάζει το σώμα της, τη ζωή της. Οι διακρίσεις συνεπώς λόγω φύλου είναι παρούσες
Και είναι αυτές οι διακρίσεις που αντιπαλεύουμε. Οι γυναίκες με τον αγώνα τους παλεύουν για ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία, χειραφέτηση σε όλα τα επίπεδα. Παλεύουν να κατακτήσουν τα δικαιώματά τους στην εργασία. Τα αιτήματα για ΣΣΕ με αυξήσεις, ίση αμοιβή, προσλήψεις, μόνιμη και σταθερή εργασία, προστασία τη μητρότητας είναι αιτήματα όλης της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Διεκδικούμε σταθερή και μόνιμη δουλειά με εξασφαλισμένα όλα τα εργασιακά μας δικαιώματα. Διακρίσεις λόγω φύλλου σε βάρος μας να μη γίνονται ανεκτές. Προστασία του δικαιώματος στην μητρότητα και της αυτοδιάθεσης του σώματος μας. Καμία ανοχή σε σεξιστικές και ρατσιστικές συμπεριφορές.
Η 8 Μάρτη θα πρέπει να είναι η αφετηρία για:
– Κατάργηση των διακρίσεων και ανισοτήτων στην οικογένεια, την εργασία, την κοινωνία
– Προστασία της μητρότητας, άδειες ανατροφής τέκνων
– Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους/ όλες.
Η Λέσχη Εργασίας Αλληλεγγύης και Πολιτισμού στηρίζει τον αγώνα των γυναικών για ισότητα, ελευθερία χειραφέτηση. Στηρίζει τον αγώνα για την ανάπτυξη ενός μαζικού ταξικού ανατρεπτικού φεμινιστικού κινήματος που θα διεκδικήσει το αυτονόητο, ισότητα, ελευθερία, αυτοδιάθεση, χειραφέτηση.
Ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό και την πατριαρχία συνεχίζεται!
Λέσχη Εργασίας, Αλληλεγγύης και Πολιτισμού Τρικάλων