Οι τελευταίες αράδες;

Τις δύσκολες εκείνες μέρες τα παιδιά χαίρονταν όσο μπορούσαν την μισή ελευθερία που τους  επέβαλε το σχολείο και οι ειδικοί, χωρισμένα σε ομάδες και οριοθετώντας  την αυλή σε χώρους που ορίστηκε για αυτούς.

Ούτε χιλιοστό δεν μπορούσαν να φύγουν πιο πέρα. Εκεί  ασχολούνταν με τα γήινα αντικείμενα, αφού τα άλλα τα ανθρώπινα κατασκευάσματα είχαν απορριφτεί για λόγους ασφάλειας όπως τους είχαν πει οι δάσκαλοι, τους οποίους δασκάλους  τους είχαν ορμηνέψει εκείνοι οι ειδικοί.

Βέβαια τα παιδιά δεν καταλάβαιναν, γιατί δεν μπορούσαν να φύγουν από το κιόσκι και να πάνε να βρουν τους φίλους τους στην απέναντι μεριά που ήταν οι λακκούβες.

Με το μυαλουδάκι τους σκέφτονταν, ότι οι μεγάλοι τους κορόιδευαν ή πιότερο τους τιμωρούσαν για τις ζαβολιές τους. Επειδή όμως τα παιδιά πάντα καλπάζουν από χόρτο σε λακκούβα έφτιαξαν το δικό τους μικρόκοσμο για να εκδικηθούν όπως έλεγαν τους μεγάλους.

Δυο φωλιές σαν ηφαίστεια έστεκαν αντικριστά. Ένα πολύβουο ποδοβολητό έμπαινε και έβγαινε. Τα δύσμοιρα μυρμήγκια καλύτερα να είχαν μπροστά τους ένα μυρμηγκοφάγο παρά την παιδική λαίλαπα. Τα εγκλώβισαν σε δυο στρατόπεδα. Ήταν το κόκκινο και το μαύρο στρατόπεδο. Εκεί τα εκπαίδευαν να γίνουν οι άριστοι μαχητές που θα σκόρπαγαν στους πέντε ανέμους τους αντιπάλους τους.  Η εκπαίδευση σκληρή με καψόνια και όσα μπορεί να περιέχουν οι κανόνες ενός στρατοπέδου με την πειθαρχία ηγέτιδα. Όποιο σήκωνε έστω και λίγο τη ράχη του αμέσως το φραγγέλιο της τάξης επενέβαινε για να αποκαταστήσει την αταξία. Τα παιδιά όπως φαίνεται λειτουργούσαν με βάση αυτά που έβλεπαν από τους ειδικούς μεγάλους!

Κυλούσε η ζωή στα δυο στρατόπεδα με  όλα τα απαραίτητα, ώστε η τάξη και η ασφάλεια να ερμηνεύεται με το γράμμα του νόμου.

Οι ασκήσεις ολοένα και δυσκόλευαν για να αποκτήσουν οι μέρμηγκες την απαραίτητη ρώμη του σώματος  και της ψυχής. Τώρα για το πνεύμα μάλλον είναι παραδοτέο μετά το τέλος των αψιμαχιών που όριζαν οι  γυμναστές τους τα παιδιά.

Και αφού έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, δυο στρατοί ξεχύθηκαν στην κολοσσιαία λακκούβα που έκτισαν για χάρη τους οι ειδικοί που όριζαν το μέλλον.

Ο κόκκινος στρατός εκ δεξιών και ο μαύρος εξ αριστερών. Πάντα τα παιδιά μπερδεύουν το αριστερό με το δεξί. Εγώ ακόμα και σήμερα το κάνω. Ίσως γιατί μέσα μου δεν θέλω να ξεχωρίζονται οι κατευθύνσεις με καθοδηγητές. Ίσως πάλι γιατί είμαι χαζούλης!

Ας αφήσω την πολυλογία γιατί η μάχη ξεκινά. .Σύννεφο σκόνης και από τις δυο μεριές! Και άξαφνα ένα αστραπόβροντο μια βουή κατατρόμαξε τους μικρούς στρατηγούς που όρμησαν να κρυφτούν μέσα στην ασφάλεια του σχολείου τους. Αμέσως ένα ποτάμι ξεχύθηκε από νερό κάνοντας την λακκούβα λίμνη. Μέσα της επέπλεαν  μυριάδες κόκκινα και μαύρα κουφάρια…

ΥΓ: Θέλω να ευχαριστήσω τις ιστοσελίδες που ανήρτησαν εδώ και κάποια χρόνια τα λογύδρια που τους έστελνα. Θέλω να ευχαριστήσω και τον έντυπο τύπο.

Βέβαια «είδα- διαπίστωσα» πολλά και σε αυτό τον χώρο. Δεν θα σταματήσω να γράφω. Όμως  επειδή η ελευθερία είναι το κυρίαρχο αγαθό του ανθρώπου, μαζί με την ανάσα του, τα κείμενα  βρίσκονται σε ένα προσωπικό ιστολόγιο: «Κατά συρροή ονειροπόλος» το λένε. Εδώ θα το βρείτε:  https://dimitrisoneiropolos.blogspot.com/

Να ευχαριστήσω και όλους όσους ρίχνουν μια ματιά στις λεξοσυνθέσεις μου.

Από την άλλη σιγά και μην χάσει η Βενετιά βελόνι!

Καλό καλοκαίρι, λίγα σύννεφα, πολλή λιακάδα!

Ο κατά συρροή ονειροπόλος

Δημήτρης Νούλας