Είδα…

«Είδα κάποτε μια μέλισσα πνιγμένη μέσα στο μέλι και κατάλαβα» Νίκος Καζαντζάκης.

Τούτες τις μέρες που η φοβερά λοιμώδης νόσος επικρέμαται ως λαιμητόμος, είδα, άκουσα  μύρισα και γεύτηκα  πολλά!.

Τα περισσότερα έχουν γραφτεί, έχουν ειπωθεί, όμως έχουν αποτυπωθεί; Από λόγια, αναρτήσεις, τρολαρισματάκια, χαμογελάκια, φωτογραφίες, stories ευλαβικά γεμάτοι  σε όρια σκασμού!

Είδα γιατρούς επιστήμονες να παλεύουν μέσα σε ένα σύστημα υγείας με δυσκολίες, να δίνουν μάχες και να κερδίζουν ή να χάνουν.

Είδα καθηγητάδες τρανούς να λένε «δεν γνωρίζω», «θα ρωτήσω». Και είδα εμάς τους ξερόλες παντογνώστες να διαλαλούμε την πραμάτεια των ιατρικών κι όχι μόνο γνώσεων μας!

Είδα την  πολιτική να υποκλίνεται στην επιστήμη. Να κάνει πίσω, να αποφασίζει με βάση την προστασία των πολιτών, να παίρνει δύσκολες αποφάσεις. Και επειδή οι επιστήμονες λειτουργούν με στοιχεία, με σταθερές , τοποθετήθηκε στην άκρη η  πολιτικάντικη συμπεριφορά και ένα νέο είδος συνεργασίας , ένα νέος είδος πολιτικής  πέρασε στη ζωή μας. Για να λέω την αλήθεια δε το περίμενα και βγάζω το καπέλο σε όλους  τους πολιτικούς που πρόταξαν την ΖΩΗ αντί την αμετροέπεια του χαϊδέματος!

Είδα όμως και ασχολούμενους με τα κοινά να λάμπουν δια της απουσίας τους, να κρύβονται πίσω από ένα μικρόβιο, να μπαίνουν σε γυάλα, να εκμεταλλεύονται κιόλας αυτές τις καταστάσεις, προβάλλοντας ένα κάποιο «έργο» κοινής προσπάθειας, ως ατομική συμβολή τους στον αγώνα για την καλυτέρευση της καθημερινότητας μας. Τα αυτονόητα που έχουν ταχθεί να υπηρετούν οι αιρετοί που γι αυτά εκλέχτηκαν, τα περνούν ως προσωπικές τους επιτυχίες. Μα πόσο φαρισαίοι πια!!!

Είδα και άλλους από δαύτους  σε βροχερές μέρες να πλένουν δρόμους μήπως ξεπλύνουν και τις ντροπές τους. Αλλά η τσίπα δεν έχει όρια τελικά. Και φυσικά οι άμοιροι-δύσμοιροι ευθυνών πολίτες να χειροκροτούμε  και να χαιρόμαστε, γιατί τινές μας αποκαλούν πρόβατα. Φτάσαμε σε σημείο το να μας αποκαλούν πρόβατα να περιποιεί τίτλο τιμής! «Μr. Lamp» θα με λέτε από τούδε και στο εξής.  Επιβραβεύουμε όλους αυτούς  που ακόμη και σε δύσκολες στιγμές μας φέρονται ως  πολίτες β και γ και δ κατηγορίας, ως  πληβείους, ως τιποτένιους. Ποιοι όλοι τούτοι που εμείς τους έχουμε δώσει την «άδεια» να βρίσκονται σε θώκους. Αλήθεια πόσοι εξ ημών ζήσαμε την Πασχαλιά  στο εξοχικό ή το χωριό μας;

Είδα και την πλειονότητα των αρχιερέων να κρύβεται. Να αφήνει παπάδες να βγάζουν το φίδι από την τρύπα, ενώ αυτοί βερμπάλιζαν με ευχές και τάχα προσευχές, μέσα από τη μάσκα της μίτρας τους. Αντί να βγουν να στηρίξουν, ζητούσαν να στηρίξουμε εμείς αυτούς! Το παράπονο μωρέ είναι ότι ήταν πολλοί αυτοί. Ο κόσμος τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας ήθελε μια στήριξη και την βρήκε είτε στον απλό κληρικό , είτε σε λίγους επισκόπους, είτε μεταξύ τους. Αλήθεια οι πλείστοι  μεγαλοσχήμονες  και «άριστοι» του κλήρου έχουν κατανοήσει ότι  είναι ανάξιοι; Η συγγνώμη ορισμένων τι αντικατοπτρίζει;

Είδα και ζωές να χάνονται. Και ένιωσα ένα σφίξιμο αλλά ελαφρύ, μετρίως  βαρύ. Μετά από λίγα λεπτά η μνήμη το απέβαλε. Δεν ήταν η δική μου επιβίωση σε κίνδυνο. Μακριά από μένα όλα. Είμαι ένας άριστος στρατιώτης. Θα μου δώσουν και μετάλλιο στο τέλος. Επιζώ άρα υπάρχω;

Είδα και μας να έχουμε κατανοήσει την δύσκολη κατάσταση. Να τηρούμε τα λεγόμενα μέτρα. Να αντιδρούμε γιατί ελάχιστοι δε τα τηρούν.

Να  απομακρυνόμαστε από γονείς, παιδιά, φίλους, συγγενείς. Να  σταματάμε τις χειραψίες, τα φιλιά, το φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Να κάνουμε διαδικτυακές συνάξεις. Να κρατάμε τις αποστάσεις. Και οι αποστάσεις αυτές να γίνονται ψυχικά χάσματα. Να κοιτάμε τον άλλο σαν φορέα του μικρόβιου, όχι τον εαυτό μας!!

Δεν σκεφτόμαστε μήπως το έχω εγώ, αλλά μήπως το έχει ο άλλος. Το ένστικτο της επιβίωσης πέρασε στην σκέψη μας. Αυτό και μόνο υπάρχει τώρα και τίποτε άλλο!

Και την επόμενη μέρα βλέπω και τη βλέπω σαν χειρότερη γιατί το μικρόβιο θα φύγει,  η επιβίωση θα μείνει, αλλά η ΖΩΗ έφυγε, πέταξε, εξαϋλώθηκε, σα το μικρόβιο εξαφανίστηκε!

Χριστός Ανέστη! (δεν το είπα από το μπαλκόνι, γιατί θεώρησα κοροϊδία και προσβολή μέχρι κακόγουστης κωμωδίας, το όλο θεατρικό παιχνίδι).

Ο κατά συρροή ονειροπόλος

Δημήτρης  Νούλας