Πάντα έτσι γίνεται και θα γίνεται. Στην φύση διεξάγεται ένας αέναος αγώνας μεταξύ των δυνάμεων που επιδιώκουν την διατήρηση μιας σταθερής των πραγμάτων κατάσταση, με τις δυνάμεις που αγωνίζονται για την ανατροπή του statusquo και τη γέννηση του καινούργιου.
Υπάρχει μια διαρκής και ατέρμονη σύγκρουση των συντηρητικών και αδρανών δυνάμεων με τις εξελεγκτικές δυνάμεις.
Σε αυτή λοιπόν την ατελεύτητη αντιμαχία, νομοτελειακά νικήτριες αναδεικνύονται πάντα οι δεύτερες. Για αυτό άλλωστε ζούμε σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Ο φυσικός αυτός νόμος της διαρκούς διαπάλης των αντιθετικών δυνάμεων, έχει ισχύ και εφαρμογή στην κοινωνική και πολιτική ζωή.
Η επιλογή Παπαστεργίου για την προεδρία της ΚΕΔΕ, έστω κι αν δεν προανηγγέλθη κατά έναν άμεσο τρόπο αλλά μέσω διαρροών κυβερνητικών κύκλων, ταρακούνησε και αιφνιδίασε κάποιους από το Αθηνοθεσσαλονικιώτικο αυτοδιοικητικό κατεστημένο, οι οποίοι θεωρούν το όλο ζήτημα ως ημέτερη υπόθεση.
Γιατί, εάν ως Δήμαρχος είσαι συνομιλητής υπουργών, ως πρόεδρος της ΚΕΔΕ καθίστασαι αυτομάτως συνομιλητής Πρωθυπουργών. Ίσως και προνομιακός. Η προεδρία της ΚΕΔΕ ξεκλειδώνει πόρτες, ανοίγει προοπτικές, δίνει φτερά και αποτελεί εφαλτήριο για την παραπέρα πολιτική ανέλιξη του κατόχου αυτής. Και αυτό είναι κάτι, που ενοχλεί ορισμένους.
Βεβαίως είναι και το ηλικιακό ζήτημα που προβληματίζει. Η επιλογή Παπαστεργίου σηματοδοτεί την ανανέωση. Πάντα, η επιλογή ενός νεώτερου στέλνει στην αποστρατεία τις υψηλές φιλοδοξίες κάποιων. Υπάρχει πάντα ένας τρόμος μπροστά στην ιδέα του υποβιβασμού, ή ακόμη και του αφανισμού.
Τώρα, ίσως κάποιοι και να αναρωτήθηκαν. Ποιο είναι λοιπόν αυτό το «επαρχιωτάκι», που έρχεται να ταράξει τους κραταιούς αυτοδιοικητικούς κύκλους του κέντρου και να εγκατασταθεί στα μεγάλα σαλόνια της τοπικής αυτοδιοίκησης;
Μόνον που δεν πρόκειται για ένα απλό «επαρχιωτάκι», αλλά για ένα καθαρόαιμο θεσσαλικό άτι, μιας και στους αρχαίους χρόνους το θεσσαλικό ιππικό ήτο το κορυφαίο του είδους, που καλπάζοντας, αφού πρώτα υπερπήδησε το φράγμα του Δομοκού, όπου πολλοί κολλάνε, κατέκτησε το πανελλήνιο για ό,τι πρωτοποριακό πρεσβεύει.
Η φήμη του όμως δρασκέλισε και αυτά τα εθνικά σύνορα και απλώθηκε μέχρι τις μακρινές Βρυξέλες και τα μακρινά Λονδίνα. Το να ασχολείται μαζί σου ο Guardian που είναι ίσως η εγκυρότερη εφημερίδα της Μ. Βρετανίας, νομίζω πως κάτι λέει. Εκτενή ρεπορτάζ που αναφέρονται στις δραστηριότητες ενός Δημάρχου ενός μεσαίου Δήμου μιας μικρής χώρας, πριν δημοσιευθούν στις στήλες της συγκεκριμένης εφημερίδας περνάνε από σαράντα κόσκινα. Κάτι παρόμοιο, για πολλούς που θα θελαν να παίξουν ηγετικό ρόλο, ούτε στην πιο τρελή τους φαντασίωση δεν το βλέπουν.
Και βεβαίως, δεν είναι μόνο ο Guardian. Στις στήλες και άλλων έγκριτων ευρωπαϊκών εντύπων έχει καταχωρηθεί η περίπτωση Παπαστεργίου. Δεν είναι επίσης τυχαίο, ότι ο Δήμαρχος Τρικκαίων συχνά προσκαλείται σε εγχώρια και διεθνή τεχνολογικά συνέδρια. Μέχρι την απόμακρη Ταϊπέχ έφθασε. Να υποθέσουμε ότι όλους αυτούς τους έχει παραπλανήσει ο κ. Παπαστεργίου με τις επικοινωνιακές του φούσκες, όπως διατείνονται κάποιοι εγχώριοι «σαϊνάδες».
Αν είναι έτσι, τότε μάλλον η εγχώρια και η εξωχώρια κοινωνία αποτελείται από ένα σύνολο κουτόφραγκων χορτοκαταναλωτών η οποία παρασύρεται από τις θεϊκές ταχυδακτυλουργικές ικανότητες του κ. Παπαστεργίου.
Δεν νομίζω όμως τα πράγματα να έχουν έτσι. Προσωπικά, δεν γνωρίζω περίπτωση άλλου Δημάρχου που μόλις μέσα σε 5 χρόνια, να τυγχάνει τέτοιας πανελληνίας και διεθνούς αναγνωρίσεως.
Η επιλογή Παπαστεργίου για την προεδρία της ΚΕΔΕ είναι μια επιλογή προοπτικής, μια εμπροσθοβαρής κίνηση. Παρακάμπτει και την επετηρίδα αλλά και τις κομματικές και γεωγραφικές ισορροπίες, που πολλές φορές είναι συνώνυμες των οπισθοβαρών δυνάμεων. Ο κ.Πρωθυπουργός έχει αντιληφθεί και το κάνει πράξη, ότι για να τρέξει η χώρα χρειάζεται αβάν-γκάρντ (πρωτοπόρους) ανθρώπους και όχι απλώς άτομα με μπόλικα κομματικά και αυτοδιοικητικά ένσημα. Καλά είναι και αυτά, αλλά δεν αρκούν πάντα και μάλιστα όταν πρόκειται για το κομμάτι της τοπικής αυτοδιοίκησης, που είναι ίσως ο βασικότερος διοικητικός και αναπτυξιακός πυλώνας της χώρας.
Στην νέα εποχή, μπαίνεις πάντα με φρέσκες ιδέες και φρέσκα υλικά. Κάτι τέτοιο όμως, ίσως να απαιτεί ρήξεις και συγκρούσεις. Εάν όμως δεν αφήσεις όλα τα λουλούδια να ανθίσουν και παρασυρθείς σε ένα παιγνίδι αυτοδιοικητικών εξισώσεων, συμψηφισμών και ισορροπιών, το παιγνίδι θεωρείται χαμένο πριν καν αρχίσει.
Τέλος, θα ήθελα να προβώ σε έναν μικρό σχολιασμό για κάποια παραπολιτικά και παραφιλολογικά που διακινούνται στο παρασκήνιο τις τελευταίες ημέρες και τα οποία κινούνται στα όρια της φαυλότητας και της ανηθικότητας.
Δείγμα πανικού αυτό, μπροστά στη δυναμική του κ. Παπαστεργίου. Στα «μείον» του Δημάρχου προσάπτεται το γεγονός, ότι ο αδερφός του είναι κομμουνιστής. Τι υπονοείται άραγε; Ότι ο κ. Παπαστεργίου δεν είναι βαμμένος και καραμπινάτος δεξιός, αλλά είναι και ολίγον συνοδοιπόρος; Αυτά είναι μακιαβελικά επιχειρήματα παλαιάς κοπής βγαλμένα από την ναφθαλίνη. Καταδικασμένα όμως από την ιστορία.
Δηλαδή, τι θα έπρεπε να κάνει. Να φορά επωμίδες όπου θα αναγράφεται το αρκτικόλεξο της Ν.Δ; Θεματοφύλακες και σωματοφύλακες της δεξιάς μην ανησυχείτε. Δεν πρόκειται ο κ. Παπαστεργίου να διαβρώσει το κόμμα της Ν.Δ. δεδηλωμένος οπαδός του πολιτικού και οικονομικού φιλελευθερισμού είναι, για αυτό στεγάζεται σε αυτόν το χώρο. Μόνον που τον υπηρετεί χωρίς κομματική φανατίλα, όπως ενδεχομένως θα ήθελαν ή πράττουν κάποιοι.
Στις μέρες μας, ο κομματικός φονταμενταλισμός είναι μειονέκτημα και όχι πλεονέκτημα. Απλώς ο άνθρωπος είναι δεξιός νέας κοπής.
Σύντροφοι της Δεξιάς ηρεμήστε. Ο άνθρωπος αυτοπροσδιορίζεται και δεν ετεροπροσδιορίζεται. Οι ψυχές και οι πολιτικές ταυτότητες είναι χώρια. Ο καθείς είναι αυτενεργών, αυτεξούσιος και αυθύπαρκτος. Άλλο πράγμα η βιολογική σχέση και εντελώς διαφορετικό πράγμα η πολιτική σχέση δύο ανθρώπων, έστω και αδερφών.
Είναι απλά τα πράγματα. Επιπλέον, τέτοια επιχειρήματα συνιστούν έναν εμετικό αναχρονισμό. Μας γυρίζουν πολλές δεκαετίες πίσω, στην πρώιμη και τόσο επώδυνη μετεμφυλιοπολεμική περίοδο, τότε που τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων ήταν στην ημερήσια διάταξη. Αναβιώνουν τις διχαστικές και διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος, που τόσο ταλάνισαν την ελληνική κοινωνία.
Δεν λέω, ο κάθε υποψήφιος δικαιούται να κάνει τον αγώνα του. Τηρώντας όμως με θρησκευτική ευλάβεια τον κώδικα του ευ αγωνίζεσθε. Έτσι γίνεται στις δημοκρατίες και στις πολιτισμένες κοινωνίες. Χωρίς υπογάστρια χτυπήματα, καθώς τέτοιες πρακτικές συνιστούν την επιτομή του πολιτικού αμοραλισμού.
Discussion about this post